و به كار داورى بپردازند.

رسول خدا و امامان معصوم، از جانب خدا شخصا براى اين مقام، منصوب شده بودند، ولى در غيبت امام، اين مقام از آن فقيه جامع الشرايط است.

ابو خديجه يكى از ياران امام صادق عليه السّلام مى‌گويد: امام صادق عليه السّلام به من مأموريت داد كه از طرف او اين پيام را به شيعيان برسانم: «وقتى ميان شما خصومت و نزاعى رخ داد، يا در مورد دريافت و پرداخت، اختلافى پيش آمد، مبادا براى محاكمه و رسيدگى به يكى ازاين جماعت زشتكار مراجعه كنيد، بلكه مردى را كه حلال و حرام ما را مى‌شناسد، ميا خود حاكم و داور سازيد. و من او را بر شما داور مى‌سازم، مبادا برخى از شما بر ضدّ برخى ديگر به قدرت‌هاى جائر، شكايت ببرد.»

البته طبيعى است كه قاضى عادل، در مقام داورى، طبق آيين دادرسى اسلام و احكام آن حكم مى‌كند نه از روى هوا و هوس و دلخواه يكى از دو طرف.

صلاحيت قاضى‌

مهم‌ترين عاملى كه به وسيله آن «قوّه قضائيه» مى‌تواند نقش مهم خود را ايفا نمايد، صلاحيت قاضى و حائز بودن شرايط است.

اسلام در قاضى، شرايط و اوصافى را شرط كرده است كه قبل‌