در اصول كافى آمده است: «مرد، شايسته امامت نمى‌گردد، مگر آن كه در او سه خصوصيت وجود داشته باشد: ورع كه او را از معصيت خدا بازدارد و ...».[1] امام باقر عليه السّلام مى‌فرمايد: «همانا امامان جور و پيروانشان از دين خدا بركنار هستند همانا ايشان گمراه شده و گمراه نموده‌اند».[2] در نهج البلاغه نيز آمده است «سزاوار نيست كه حاكم و فرمانده بر ناموس و خون مردم و غنيمت‌ها و احكام اسلام و امامت مسلمانان فردى بخيل باشد تا اين‌كه براى جمع مال ايشان حرص بزند و نه اين‌كه جاهل باشد تا بر اثر نادانى خود مردم را گمراه گرداند ... و نه رشوه گيرنده باشد حقوق مردم را از بين برده، حكم شرع را بيان ننمايد و نه كسى كه سنت و طريقه پيامبر اكرم را تعطيل نمايد؛ زيرا امت را هلاك مى‌نمايد».[3] امام صادق عليه السّلام از امير المؤمنين عليه السّلام نقل مى‌فرمايد: «مؤمن با كسى كه در اجراى حكم الهى مورد اعتماد نيست و در غنايم و خراج مسلمانان به دستور خدا رفتا نمى‌كند، به جهاد نمى‌رود؛ زيرا اگر با او به جهاد برود و در آن حال بميرد، در باز داشتن حق ما، دشمن ما را يارى كرده است ...».[4] از رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله نقل شده است: «بر مسلمان است كه در آنچه دوست داشت يا كراهت داشت اطاعت كند، مگر آن كه امر به گناه و معصيت گردد، اگر امر به گناهى شد، اطاعت و حرف شنوى در آن‌جا نيست».[5]

[1] - كافى، كتاب الحجة، باب ما يجب من حق الامام على الرعيه، ح 8:« لا تصلح الامامه لرجل الا فيه ثلاث خصال. ورع يحجزه عن معاصى اللّه».

[2] - همان، باب معرفة الامام، ح 8:« ان ائمة الجور و اتباعهم لمعزولون عن دين اللّه قد ضلّوا و اضلّوا».

[3] - ابن ابى الحديد، شرح نهج البلاغه، خطبه 136: لا ينبغى ان تكون الوالى على الفروج و الدماء و المغانم و الاحكام و أمامة المسلمين، البخيل تكون فى اموالهم نهمته، و لا الجاهل فيضلهم بجهله- الى ان قال- و لا المرتشى فى الحكم، فيرهب بالحقوق و يقف بهادون المقاطع و لا المعطل للسنه، فيهلك الأمه».

[4] - وسائل الشيعه، ج 11، باب 12 از ابواب جهاد:« عن الصادق عليه السّلام عن امير المؤمنين عليه السّلام: لا يخرج المؤمن فى الجهاد مع من لا يؤمن على الحكم و لا ينفذ فى فى‌ء أمر اللّه، فانه ان مات فى ذلك المكان، كان معينا لعدونا فى حبس حقنا».

[5] - صحيح مسلم، كتاب الامارة، باب 8، ح 1839: فى صحيح مسلم عن ابن عمر عن النبى صلّى اللّه عليه و اله انّه قال: على المرأ المسلم السمع و الطاعة فيما احب و كره الّا أن يؤمر فى معصية، فان امر بمعصيته، فلا سمع و لا طاعة».