نمى‌كنند؛ دروغ گفته‌ام. اگر بگويم [مردم‌] لباس ما، موسيقى ما، ظاهر ما را مورد تقليد قرار مى‌دهند اما خشونت و ديگر اعمال ما را تقليد نمى‌كنند، نادان هستم.»[1]

به رغم اين شواهد، بسيارى از دست‌اندركاران صنعت سرگرمى همچنان بر انكار اثرات منفى برنامه‌هاى خشونت‌آميز پا برجا هستند. اين يك موضع‌گيرى غيرصادقانه است، آن هم با درنظر گرفتن اينكه عامل حيات اين صنعت، تبليغات تجارى است. اگر تلويزيون قدرت عظيمى براى تأثيرگذارى بر يادگيرى و رفتار افراد نداشت، اين تبليغات تجارى نيز تأثيرى در فروش كالاها نداشت. رسانه‌ها به چه دليل ديگرى مى‌توانستند تبليغ كنندگان را متقاعد سازند تا ميلياردها دلار در اين راه هزينه كنند؟ همان‌گونه كه سناتور پل سايمن‌[2] اشاره كرده است «آنها ادعا مى‌كنند يك برنامه 25 دقيقه‌اى هيچ تأثيرى ندارد، در حالى كه يك آگهى 30 ثانيه‌اى تأثير فراوان دارد.»[3]

خشونت تقليدى‌

پژوهشگران در طول سالها نشان داده‌اند چگونه يك فيلم ويژه يا يك نمايش تلويزيونى مى‌تواند الهام بخش رفتارهاى تقليدى باشد. براى مثال به‌

[1] -"

Violence on Television: What Can Technology Do?

"

CRS Reports for Congress, Congressional Research Service, Library of Congress, Washington, D. C., July 72, 3991, pp. 3- 4.

[2] -Paul Simon

[3]

- Barbara M. Jones," Youth Violence and Mass Media," paper prepared for the Task Force on Parent Empowerment, Oct. 31, 5991, pp. 02.