بيشتر است.[1] شمارى از تغييرات كوچك‌تر در مقررات مالياتى نيز عليه والدين عمل مى‌كند.

سياستهاى مسكن به ضرر خانواده‌

سياست‌هاى مسكن ما نيز در تقابل با خانواده‌هاى داراى فرزند است. رونالد ريگان‌[2]، در روزهاى اوليه دوران رياست‌جمهورى خود، هنگامى كه شمار خانواده‌هاىِ جديدِ بهره‌مند از ياران اجاره بها را به طور ناگهانى از 400000 به 40000 كاهش داد، با توفانى از انتقاد روبه‌رو گرديد. اما با نگاه به وقايع بعدى، اين امر بسيار كريمانه به نظر مى‌رسد. پرزيدنت كلينتون‌[3]، درست پس از انتخابات 1996، شمار خانواده‌هاى جديدى را كه يارانه اجاره‌بها دريافت مى‌كردند، به صفر رساند. به نظر مى‌رسد كلينتون، مصمم است «دست به تجديدنظر بى‌سابقه‌اى در قرارداد اجتماعى بزند»[4]. از سال 1996، دولت فدرال به طور اساسى برنامه تسهيل دستيابى خانواده‌هاى كم‌درآمد به مسكن را تعطيل كرده است.[5]

اين گونه نيست كه خانواده‌ها نياز به كمك ندارند. دو دهه افزايش اجاره‌بها و كاهش دستمزدها، شمار بى‌سابقه‌اى از افراد را به وجود آورده است كه يا فاقد مسكن هستند يا در آستانه از دست دادن مسكن قرار دارند.

[1] -.The Economist ,Oct .81 ,7991 ,p .82 .

[2].Ronald Reagan چهلمين رئيس جمهور آمريكا از سال 1981 تا 1989

[3].Bill Clinton چهل و دومين رئيس جمهور آمريكا از سال 1993 تا 2001

[4]

. Jason DeParle," Slamming the Door", New York Times Magazine, Oct. 02, 6991, p. 25.

[5] 6. گفتنى است كه اين كتاب در زمان رياست جمهورى كلينتون نوشته شده است.