او مى‌گويد:

«مسلمين اتفاق دارند كه هر جا عدالت شرط است، بلوغ هم شرط است، اما در اين كه آيا كودكان مى‌توانند در مورد جراحت و قتل، عليه همديگر شهادت دهند، اختلاف نظر دارند. جمهور فقهاى بلاد را نظر بر اين است كه چنين شهادتى پذيرفته نيست، زيرا همان طور كه گفتيم: مسلمين اجماع دارند كه از جمله شروط شهادت، عدالت شاهد است، و نيز يكى از شروط عدالت، بلوغ مى‌باشد؛ پس كودكان نمى‌توانند شهادت بدهند و براى همين، در حقيقت چنين چيزى نزد مالك، شهادت نيست، بلكه قرينه حاليه است.»[1]

بدين ترتيب مى‌فهميم كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله با اين كار مى‌خواست امتيازى را براى حسنين عليهما السّلام اثبات كند، و از طرف ديگر، آن دو در اين سن بسيار كم در حد بالايى از تميز و تعقل بودند و شايستگى داشتند تا مسئوليت‌هاى سنگينى را حتى در معاهده‌هاى مهم سياسى- مانند همين معاهده‌اى كه بين رسول صلّى اللّه عليه و آله و هيأت نمايندگى ثقيف به امضا رسيد، بالاخص اين كه اين قبيله به دشمنى شديد با اسلام و مسلمين معروف بودند- بر عهده بگيرند.

4. بيعت رضوان‌

1. شيخ مفيد (ره) در مورد حسنين عليهما السّلام مى‌گويد:

«از نشانه‌هاى روشن بر كمال ايشان و اختصاص خداوند به آن دو- صرف نظر از آنچه در داستان مباهله گذشت- اين است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با آن دو بيعت كرد و در ظاهر با هيچ كودكى جز آن دو بيعت ننمود، و ديگر آن كه قرآن پاداش بهشت را در برابر كردار نيكشان قرار داد، با اين كه آن دو به ظاهر كودك بودند و درباره كودكان‌

[1] - بداية المجتهد، ج 2، ص 457.