در عصر حاضر توسعه و پيشرفت مادى انسان به حد بالايى رسيده و دانش و صنعت در اوج خود به سر مى‌برد و تا حدودى رفاه اقتصادى و زندگى راحت و امكانات فراوان از شاخصه‌هاى مهم آن به شمار مى‌رود؛ اما آيا مى‌توان ادعا كرد كه انسان از لحاظ اخلاقى، فرهنگى و اجتماعى نيز پيشرفت و تكامل داشته است؟! آيا مى‌توان چشم خود را بر انبوه مشكلات روحى، اخلاقى و اجتماعى بست و انسان قربانى صنعت و تكنولوژى را، آسوده‌خاطر و متعالى دانست؟! آيا اين پيشرفت سريع و حيرت‌آور علمى و صنعتى، سعادت و شادكامى را نيز به انسان ارزانى داشته و هدف واقعى او را تأمين كرده است؟! اصولا آيا انسان تنها به دنبال تأمين سعادت دنيوى و رفاه مادى است يا آرمان‌ها و خواسته‌هاى والاترى نيز دارد؟!

با اين‌همه پيشرفت در جنبه‌هاى مختلف، آيا انسان در ابعاد ديگر زندگى نيز به پيشرفت و تكامل رسيده است: در اخلاق، دين‌دارى، پرورش فضايل و مكارم انسانى، تعاون و همدلى، احساس مسؤوليت نسبت به هم‌نوع، صلح و آرامش روحى و ...؟! از ديدگاه شهيد مطهرى انسان در رابطه با طبيعت و روابط ساختمانى و تشكيلاتى اجتماع پيشرفت كرده است؛ ولى در ارتباط با ديگر انسان‌ها (معنويت انسان) و در رابطه با خودش (اخلاق) چندان پيشرفتى ديده نمى‌شود!

اين وضعيت زندگى بشر در حال‌حاضر و عصر پيشاظهور است؛ در حالى‌كه وضعيت مطلوب و مورد انتظار بشر غير از اين است و براساس سنّت و خواست الهى نيز غير از اين خواهد بود؛ يعنى، تكامل معنوى و پيشرفت مادى، همپا و همراه هم بوده و جامعه آرمانى، جامعه‌اى پويا و پايا در تمامى ابعاد است. البته اين وضعيت نابهنجار و كژآلوده جوامع، امرى ظاهرى و فراگير است؛ ولى وضعيت درونى و حقيقى، بشر حركت به سوى اخلاق و معنويت و طلب كمال واقعى و مطلوب است. در هرحال تحقّق بشارت الهى و رسيدن انسان‌ها، به اين آمال و آرزوهاى ديرين خود در پرتو حكومت مصلح موعود به دست مى‌آيد:

«در طول تاريخ گذشته و آينده، نيروهاى انسان به تدريج بيشتر جنبه ايدئولوژيك‌