زندگى مادى و در جهت رفاه دنيوى بوده است كه آن هم ناقص و محدود است.

در دولت امام مهدى (عج)، همه اهداف و خواسته‌هاى بشرى به حقيقت مى‌پيوندد و دانش و شناخت انسان‌ها كامل مى‌شود و ديگر مجهولى در هيچ‌يك از علوم و دانش‌ها باقى نمى‌ماند. دانش و علم بشرى به حدّ نهايى و كامل خود مى‌رسد و دريچه‌هاى حكمت و دانش و خردورزى، به روى بشر گشوده مى‌شود.

حضرت مهدى (عج) از حقايق مادى و معنوى، پرده برمى‌دارد و مجهولات و نادانسته‌ها را براى همگان روشن مى‌سازد. انسان‌ها را همراه با تكامل علوم مادى و دانش بشرى، در خداشناسى و تكامل معنوى نيز كمك مى‌كند و جامعه‌هاى جاهل را، آگاه، بينا و دانا مى‌سازد.

در نتيجه با گسترش شناخت و كشف اسرار جهان هستى، پايه‌هاى خداشناسى، حق باورى و كمال‌گرايى، استوار مى‌گردد و در سايه گسترش شناخت و دانايى، تشكيل جامعه پيشرفته و سامان‌يافته را ممكن مى‌سازد. در پرتو شناخت و آگاهى كامل از جهان، مسائل تربيتى، بالندگى و تعالى معنوى، شيوه‌ها و روش‌هاى صحيح اداره زندگى، تأمين و تنظيم خانواده، بهره‌بردارى از موهبت‌هاى طبيعى، پيشرفت همه‌جانبه و .... سامان مى‌يابد و زندگى انسانى بهينه مى‌شود. در اين راستا كاركردهاى زير را مى‌توان براى دولت مهدوى به تصوير درآورد:

2- 3- 1. رشد دانش و علوم بشرى:

در عصر ظهور و تثبيت دولت امام مهدى (عج) دانش و علم بشرى پيشرفت و گسترش برق‌آسايى خواهد داشت. حضرت مهدى (عج) درهاى دانش و حكمت را بر روى مردم مى‌گشايد و چندين برابر علم كنونى، دانش مى‌آموزد. رهبر جامعه موعود، خود امام عالمى است كه كسى دانشمندتر و حكيم‌تر از او نيست (اوسعكم كهفا و اكثركم علما)[1] علم و دانش در قلب و وجود او ريشه دوانده و جاى گرفته است: «به درستى كه علم به احكام خدا و سنّت پيغمبر صلى اللّه عليه و اله در دل مهدى مى‌رويد؛ همان‌طور كه زراعت‌

[1]. محمّد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، ص 212، ح 1؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الانوار، ح 51، ص 115، ح 14.