آنجا كه سراسر گيتى به وى ايمان آورده و كافران، مسلمان مى‌شوند و فاسقان صالح مى‌گردند»[1] و نيز: «او مردم را به سوى كتاب خدا، سنّت پيامبر صلى اللّه عليه و اله، ولايت على بن ابى طالب عليه السّلام و بيزارى از دشمنان او دعوت مى‌كند».[2]

د. عرضه اسلام به كافران: «هنگامى‌كه [قائم‌] خروج مى‌كند، اسلام را بر يهود، مسيحيان، صابئين، بى‌دينان، مرتدان و كافران در شرق و غرب زمين عرضه مى‌دارد؛ پس اگر كسى با علاقه اسلام آورد، او را به نماز و زكات و آنچه در اسلام هست و خداوند آن را واجب كرده، امر مى‌كند. اما اگر مسلمان نشد، گردن او را مى‌زند تا اينكه در دنيا كسى نباشد كه خدا را به وحدانيت نشناسد».[3] اين سخت‌گيرى در برابر افرادى است كه به رغم ديدن معجزات فراوان و ارشادات و راهنمايى‌هاى حضرت مهدى (عج)، دست از لجاجت و دشمنى برنمى‌دارند و براى جامعه دينى خطرناك هستند.

2- 2- 2. اقامه و احياى شعائر دينى:

الف. اقامه دستورات الهى: «جاى پايى در روى زمين نمى‌ماند، جز اينكه به آنجا گام مى‌نهد و آيينى را كه از سوى خداوند واجب گشته، اقامه مى‌كند»[4] و نيز: «... مردم را به پيروى من و آيين من وا مى‌دارد و آنها را به كتاب پروردگارم دعوت مى‌كند».[5]

[1].« يملأ الارض عدلا و قسطا و نورا و برهانا يدين له عرض البلاد و طولها لا يبقى كافر إلّا آمن و لا طالح إلّا صلح»: احمد بن على طبرسى، الاحتجاج، ج 2، ص 291؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 52، ص 280، ح 6.

[2].« يدعو الناس إلى كتاب اللّه و سنّة نبيّه و الولاية لعلىّ بن ابى طالب و البراءة من عدوه»: محمد بن مسعود عياشى، تفسير عياشى، ج 2، ص 57، ح 49؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 52، ص 342.

[3] ....[ القائم‌] إذا خرج باليهود و النصارى و الصابئين و الزنادقه و اهل الردّة و الكفّار في شرق الارض و غربها، فعرض عليهم الاسلام فمن اسلم طوعا امره بالصلاة و الزكاة و ما يؤمر به المسلم و يجب لله عليه و من لم يسلم ضرب عنقه حتّى لا يبقى في المشارق و المغارب احد إلّا وحد اللّه ...»: محمّد بن مسعود عياشى، تفسير عياشى، ج 1، ص 183؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 52، ص 340، ح 90.

[4].« لا يبقى موضع قدم إلّا وطئه و أقام فيه الدّين الواجب للّه»: كامل سليمان، يوم الخلاص، ج 2، ص 636؛ على حائرى يزدى، الزام الناصب، ص 218.

[5].« ... يقيم الناس على ملّتى و شريعتى و يدعوهم إلى كتاب ربّى»: محمّد بن على شيخ صدوق، كمال الدين، ج 2، ص 411؛ فضل بن حسن طبرسى، اعلام الورى، ص 425.