الفقراء).[1] ستم و تباهى فراوان و منكر آشكار مى‌گردد و اشرار بر نيكان مسلّط مى‌شوند.

فاسقان بر مردم حكومت مى‌كنند و اشرار از ترس شرارت، مورد احترام مى‌باشند (إذا ساد القوم فاسقهم و كان زعيم القوم أرذلهم). كشتار به حدى فراوان مى‌شود كه مادران از آوردن اولاد غمگين مى‌شوند (يكثر القتل). حكومت با مشورت زنان، امارت كودكان و تدبير خواجگان اداره مى‌شود. در معاملات ربا مى‌گيرند و به عمل نامشروع تظاهر مى‌كنند. همسايه، همسايه‌اش را آزار و اذيت مى‌كند و كسى از آن جلوگيرى نمى‌كند.

افراد حيله‌گر مقرّب و محترم مى‌شوند و اشخاص پست فاقد صلاحيت، سخنگو مى‌گردند. طلاق زياد مى‌شود و پدر و مادر سبك شمرده مى‌شوند. پيوند خويشاوندى قطع مى‌گردد و حيا و امانت‌دارى از بين مى‌رود. تكبّر و خودپرستى در اعمال دل‌ها نفوذ مى‌كند و ثروتمندان مورد احترام قرار مى‌گيرند و ....[2]

حضرت مهدى (عج) پس از ظهور و قيام جهانى خود، با اين مشكلات و معضلات گوناگون روبه‌رو است. سيره و عملكرد حضرت در زعامت سياسى و اجتماعى جامعه، پيروى و الگوبردارى از سيره و عملكرد پيامبر اسلام صلى اللّه عليه و اله و امير مؤمنان على عليه السّلام است.

اين خط و مشى باعث مى‌شود كه آن حضرت، كامل‌ترين و شايسته‌ترين نوع سياست و حكومت را به منصّه ظهور برساند و با از بين بردن موانع و كاستى‌ها- كه فراروى دولت پيامبر صلى اللّه عليه و اله و حضرت على عليه السّلام و همه صالحان و پاكان بود- بتواند روش و عملكردى نو و مناسب با نيازهاى مادى و معنوى بشر اتخاذ كند. پس او تمامى وظايف و كارويژه‌هاى بايسته امير و حاكم جهان (امام) را به نحو كامل و مطلوب تحت پوشش قرار مى‌دهد و سياست و دولت را در حدّ اعلاى خود به سامان مى‌رساند. امام خمينى در اين باره مى‌فرمايد:

«... ما كه از امام مهدى- كه قوه اجرايى اسلام است- صحبت مى‌كنيم ... ما حضرت مهدى (عج) را يكى از افرادى مى‌دانيم كه تابع اسلام است، تابع پيغمبر اسلام است؛ لكن تابعى است كه نور چشم پيغمبر اسلام است و اجرا مى‌كند اين مطالبى را كه حضرت رسول‌

[1]. ميرزا حسين نورى، مستدرك الوسائل، ج 11، ص 380.

[2]. ر. ك، كامل سليمان، يوم الخلاص، ج 2، صص 705- 725.