تدبير و مديريت مسائل مربوط به سياست و اجتماع است. موضوعات مربوط به اداره سياست و حكومت، تنظيم قوانين، قضاوت و حكميت، تأمين عدالت و قسط، مسائل نظامى و امنيتى و ... در اين كارويژه قرار مى‌گيرد. دولت‌ها، هركدام بنابر هدف و مقصود خاصى- كه اهم آن تدبير معيشت و امور دنيايى است- مديريت سياسى اجتماعى را برعهده دارند؛ اما اين انگاره در دولت امام مهدى (عج)، رنگ‌وبوى ديگرى دارد.

در اين دولت، علاوه بر تدبير امور و مديريت و زعامت سياسى جهان (براى تدبير معيشت و سياست)؛ تمامى مسائل، سمت و سوى معنوى پيدا مى‌كند و امور اجرايى، سياسى، قضايى، تقنينى و ... براى رشد و بالندگى اخلاقى، تكامل معنوى و تعالى انسان‌ها جريان مى‌يابد.

اين بدان علّت است كه جهان در عصر پيشاظهور، از وضعيت اسفناك و نابهنجارى برخوردار است و مشكلات و كاستى‌هاى سياسى- اجتماعى، زندگى بشرى را به تباهى مى‌كشاند. در اين دوران سخت، روابط انسانى و اجتماعى از هم مى‌گسلد (تصير الدنيا هرجا و مرجا)[1] و خانواده‌ها دچار بى‌ثباتى- و تزلزل مى‌گردد. حرمت‌ها شكسته و انگيزه‌هاى غير انسانى بر روابط اجتماعى حاكم مى‌شود (تواخى النّاس على الفجور).[2]

روابط سياسى و اقتصادى، سودجويانه و استعمارى مى‌شود و حقوق مردم پايمال مى‌گردد. مردم همچون گرگى به جان هم مى‌افتند و ظلم و ستم حاكمان و زمامداران طاقت‌فرسا مى‌شود (تملأ الارض جورا و ظلما)[3]. گناهان بزرگى چون كاستن پيمانه‌ها و ترازوها، كم‌فروشى و تجاوز به حقوق ديگران، رايج مى‌شود (اغنيائهم يسرقون زاد

[1]. محمّد باقر مجلسى، بحارالأنوار، ج 52، ص 380، ح 189.

[2]. نهج البلاغه، خطبه 108.

[3]. ميرزا حسين نورى، مستدرك الوسائل، ج 2، ص 281؛ محمّد بن حسن حرّ عاملى، اثبات الهداة، ج 3، ص 635؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 51، ص 50؛ محمّد بن على بن بابويه( شيخ صدوق)، كمال الدين، ج 2، ص 431( با تفاوت در الفاظ).