مى‌شود»[1] و «خداوند به وسيله او دروغ را نابود مى‌سازد و روزگار سخت و رنج‌آور را مى‌برد و ذلّت بردگى و بندگى از گردن‌هاى شما بيرون مى‌كشد».[2]

امام صادق عليه السّلام در تفسير آيه شريفه‌ الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ‌ مى‌فرمايد: «ملك و پادشاهى امروز از آن خدا است، پادشاهى ديروز نيز از آن خدا بود، پادشاهى فردا هم از آن خدا است؛ لكن هنگامى‌كه قائم ما قيام كند، جز خداى- تبارك و تعالى- پرستيده نمى‌شود»[3]؛ يعنى، مهم‌ترين ثمره اين دولت هدايت مردم و زنده كردن جامعه مرده است.

در روايتى آمده است: « [مهدى (عج)] با تقوا گام مى‌سپارد و براساس هدايت رفتار مى‌كند ...».[4] هدايت و ارشاد- تكوينى و تشريعى- از مهم‌ترين اقدامات دولت مهدوى است كه در سايه تعالى روحى و تكامل اخلاقى مردم به بار مى‌نشيند.

همچنين: «او اين امت را پس از آنكه تباه [و فاسد] شده‌اند، اصلاح مى‌كند».[5] بر اساس اين روايت اصلاح مردم بعد از فساد اخلاقى آنان و تغيير بنيادين رفتارها، گفتارها و پندارهاى غير اخلاقى و آلوده آنها، مهم‌ترين و درخشان‌ترين اقدام دولت امام مهدى (عج) خواهد بود و اين احياگرى و اصلاح و نوسازى معنوى، مطلق و فراگير است و پس از آن فساد و انحرافى وجود نخواهد داشت و زمين نورانى و پر از صفا و معنويت خواهد شد: «زمين با نور پروردگارش- منوّر مى‌شود»[6] و «چون قائم ما قيام‌

[1].« ... يملأ قلوب العباد عبادة و يسعهم عدله»: محمد بن حسن شيخ طوسى، كتاب الغيبة، ص 179؛ محمد بن جرير طبرى، دلائل الامامة، ص 259؛ محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 51، ص 74، ح 24.

[2].« ... به يمحق اللّه الكذب و يذهب الزّمان الكلب، به يخرج ذلّ الرّق من أعناقكم»: محمد بن حسن شيخ طوسى، كتاب الغيبة، ص 186؛ محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 51، ص 75، ح 29.

[3].« الملك للّه اليوم و قبل اليوم و بعد اليوم و لكن اذا قام القائم لم يعبد الّا اللّه عزّ و جلّ»: سيد هاشم بحرانى، المحجّة فى ما نزل فى القائم الحجّة، ص 275؛ لطف اللّه صافى، منتخب الاثر، ص 587، ح 2.

[4].« يشير بالتقى و يعمل بالهدى و لا يأخذ فى حكمه الرشا»: محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 52، ص 269، ح 158.

[5].« ... أن يصلح امة بعد فسادها»: على بن عيسى اربلى، كشف الغمة، ج 2، ص 473؛ سليمان قندوزى حنفى، ينابيع المودّة، ج 2، ص 538.

[6].« و تشرق الارض بنور ربّها»: محمد بن على بن بابويه( شيخ صدوق)، كمال الدين، ج 2، 345، ح 31؛ على- بن عيسى اربلى، كشف الغمه، ج 2، ص 473، فضل بن حسن طبرسى، اعلام الورى، ص 391.