روى هوا و هوس در آن ايجاد مى‌شود. آيين يكتاپرستى (اسلام) بى‌محتوا مى‌گردد.

اهل باطل بر اهل حق مقدّم مى‌شود. مردان به مردان و زنان به زنان قناعت مى‌كنند.

مؤمنان، سكوت اختيار مى‌كنند. كوچك‌ترها، احترام بزرگ‌ها را حفظ نمى‌كنند.

ثناگويى و چاپلوسى زياد مى‌شود. آشكارا شراب مى‌نوشند. راه‌هاى خير مسدود و راه‌هاى شرّ مورد توجّه قرار مى‌گيرد. حلال الهى، حرام و حرام او، مجاز شمرده مى‌شود. قوانين و فرمان‌هاى دينى، مطابق تمايلات اشخاص تفسير مى‌گردد.

سرمايه‌هاى عظيم در راه خشم‌خدا (و فساد و بى‌دينى) مصرف مى‌شود.

رشوه‌خوارى در ميان كارگزاران دولت، رايج مى‌گردد و پست‌هاى حسّاس به مزايده گذاشته مى‌شود. قمار آشكار مى‌گردد و سرگرمى‌هاى ناسالم، رواج پيدا مى‌كند.

شنيدن حقايق قرآن بر مردم گران مى‌آيد؛ ولى شنيدن باطل آسان [و جذّاب‌] مى‌شود! مردم، سنگدل و طرفدار زورمداران و قدرتمندان مى‌شوند. آلات لهوولعب، حتّى در مكّه و مدينه آشكار مى‌شود و اگر كسى اقدام به امر به معروف و نهى از منكر كند، به او توصيه مى‌كنند كه اين كار، وظيفه تو نيست. تمام همّت مردم شكم و فرج‌شان است. زنان خود را در اختيار افراد بى‌ايمان مى‌گذارند. پرچم‌هاى حقّ‌پرستى فرسوده و كهنه مى‌گردد. ويرانگرى و تخريب (به وسيله جنگ‌ها) بر عمران و آبادى پيشى مى‌گيرد.

مردم عصرها در حال نشئه و صبحگاهان مست‌اند. هر سال، فساد و بدعتى نو پديدار مى‌شود. مردم پيرو ثروتمندان خودخواه مى‌شوند. قاضيان برخلاف فرمان خدا قضاوت مى‌كنند و ...».[1] علاوه بر اين روايت «آكنده شدن جهان از ظلم‌وستم» بيانگر وضعيت نابسامان جهان در اين عصر است.

2- 2. سياست و نابسامانى‌هاى عصر حاضر

انديشه پايان «سياست و دولت» در عصر حاضر، در ارتباط با مشكلات و كاستى‌هاى گسترده‌اى است كه جوامع مدرن با آن روبه‌رو هستند. پايان‌باورى، بخشى است از يك سرخوردگى بسيار گسترده‌تر كه به انديشه‌هاى عصر روشنفكرى و نسبت به خود مدرنيته به وجود آمده است؛ آن‌هم به دليل پيامدهايى كه مدرنيته داشته و به‌

[1]. ر. ك: محمد باقر مجلسى، بحار الانوار، ج 52، صص 256- 260.