6. گسترش و ترويج دين و يكتاپرستى (اسلام) و فضايل اخلاقى و مبارزه تمام عيار با ظلم و فساد و بى‌دينى، جز در سايه دولت مهدوى امكان ندارد (چون تاريخ هميشه شاهد حضور مداوم آنها بوده است).

7. در احاديث اشاره به محل حكومت آن حضرت (پايتختى شهر كوفه)، مدت زمامدارى، گستره اين دولت (سراسر جهان) و حضور و نقش اصلى مردم (مستضعفان و صالحان) در دولت، شده است.

8. براساس آموزه‌هاى شيعه، امامت به‌معناى سرپرستى و ولايت سياسى جامعه است كه در هيچ صورتى از بين نمى‌رود (هرچند به‌طور موقّت تعطيل ظاهرى آن امكان دارد). دولت مهدوى نيز دولتى اخلاقى (كمال‌گرا و اخلاق محور) مبتنى بر نظام امامت است و بايد تا آخرين دقايق حضور انسان‌ها بر كره زمين وجود داشته باشد.

9. پيشرفت حيرت‌انگيز بشر در زمينه‌هاى اقتصادى، صنعت، فن‌آورى و علوم مختلف و گسترش ارتباطات و تبادلات و پيچيدگى امور سياسى، فرهنگى و اجتماعى در عصر حاضر و توسعه و تكامل صد چندان اين امور در عصر ظهور، مستلزم وجود دولتى كارآمد و جهانى است. اين دولت، بايد به اداره و مديريت كامل و همه‌جانبه آنها بپردازد و بر رشد و بالندگى جوامع كمك كند.

10. همان‌گونه كه پيش‌تر گذشت، در قرآن وعده حتمى به خلافت و حاكميت صالحان و مستضعفان بر روى زمين داده شده است و اين وعده تنها با تشكيل و تداوم «دولت موعود» امكان‌پذير است.

11. از آنجايى كه در عصر ظهور، سطح فكر و انديشه مردم بالا مى‌رود، نياز به يك دولت كارآمد و جهانى و تبعيت و تكميل از آن نيز بيشتر احساس مى‌شود. اين امر حتّى با طبيعت و سرشت انسانى، همسانى و هماهنگى دارد.