ابن بابويه در بين فقهاى شهر قم به وثاقت شهرت داشت و فقها و عالمان از روش علمى او پيروى مى‌كردند. وى رساله‌اى فقهى براى پسرش، شيخ صدوق نوشته بود كه شيوه‌اش در نگارش اين كتاب و بيان احكام و صدور فتواها، مورد استفاده فقيهان قرار گرفت. شيخ ابو على طوسى و شهيد اول در كتاب الذكرى به اين امر تصريح كرده‌اند.[1] شيخ صدوق نيز در كتاب من لا يحضره الفقيه، رساله پدرش را نقل مى‌كند.

على بن بابويه در قم، بغداد و كوفه نزد علما و فقيهان و محدثان بسيارى به كسب علم پرداخت كه جمعى از ايشان، اصحاب امام دهم و امام يازدهم عليهما السّلام بودند. از بزرگان مشايخ و استادان وى مى‌توان به سعد بن عبد اللّه اشعرى، على بن ابراهيم قمى، احمد بن ادريس قمى، ابو خلف عجلى از اصحاب امام عسكرى عليه السّلام و قاسم بن محمد نهاوندى، وكيل امام عليه السّلام اشاره كرد. وى داراى تأليفات عديده‌اى بود كه در منابع رجالى از آن‌ها نام برده شده است. النديم در فهرست خود نقل مى‌كند كه در پشت كتابى به خط ابو جعفر محمد بن على، شيخ صدوق، خوانده كه نوشته بود:

به فلانى پسر فلانى اجازه روايت كتاب‌هاى پدرم على بن حسين را كه دويست كتاب است و كتاب‌هاى خودم را كه هيجده كتاب است، دادم‌[2].

با اين حال، در اكثر كتب رجال شيعه فقط 20 عنوان كتاب براى وى ذكر شده است. اكثر اين كتاب‌ها در ابواب فقهى تأليف شده‌اند و به جز اين‌ها كتاب‌هاى ديگرى هم در حديث، تفسير و عقايد داشت.[3] از ميان اين كتاب‌ها، فقط كتاب الامامة و التبصرة من الحيره به دست آمده كه در واقع با هدف روشن ساختن اذهان شيعيان نسبت به مسأله غيبت و امامت حضرت مهدى و رفع شبهاتى كه در اين‌

[1] - ر ك: دوانى، مفاخر اسلام، ج 2، ص 414.

[2] - النديم، الفهرست، ص 291، ترجمه، 363.

[3] - ر ك: طوسى، الفهرست، ص 273 و نجاشى، همان، ص 261.