عثمان بن سعيد تأييد كرده و اظهار داشته كه مدت مديدى هر ماه به زيارت آن مى‌رفته است.[1]

2. نائب دوم و حوادث دوران او (حدود 267- 305 ق)

با درگذشت عثمان بن سعيد، پسرش ابو جعفر محمد متكفل تجهيز و تدفين وى گرديد. در همين زمان توقيعى از امام عليه السّلام به دست او رسيد كه در آن وفات پدر به او تسليت گفته شده و او را جانشين نائب اول قرار داده بود. در اين نامه چنين آمده بود:

انا للّه و انا اليه راجعون تسليما لامره و راضيا لقضائه. پدرت با سعادت زيست و پسنديده درگذشت. خدا او را رحمت كند و به اولياء و مواليانش ملحق سازد ... خداوند اجر تو را در مرگ او فزون و عزاى تو را بر او نيكو گرداند. ما همه مصيبت‌زده هستيم و فراق او ما را پريشان ساخت. خداوند او را در قيامت خوشحال و مسرور كند. از كمال سعادت او اين بود كه خداوند عز و جل فرزند صالحى مانند تو به او روزى كرد كه بعد از او جايگزينش شود و به كارهاى او قيام نمايد و بر او رحمت فرستد و ما خدا را بر اين امر شاكريم. خداوند تو را يارى دهد و تقويت و پشتيبانى كند و تو را موفق گرداند و ولى و حافظ و راهنما و كفايت‌كننده و ياور تو باشد.[2]

عثمان بن سعيد نيز پيش از وفات به پسرش محمد وصيت نموده و او را به عنوان نائب پس از خود تعيين كرده بود[3] كه اين امر به‌طور قطع به دستور امام عليه السّلام صورت گرفته بود. علاوه بر اين‌ها، امام عسكرى در آخرين روزهاى حيات خود در حضور جمعى از شيعيان، مسأله نيابت ابو جعفر محمد بن عثمان از جانب امام دوازدهم را مطرح كرده و او را به‌عنوان نائب آن حضرت به ايشان معرفى نموده بود.[4]

[1] - همو، الغيبه، ص 232.

[2] - صدوق، كمال الدين، ص 510.

[3] - همان، ص 432.

[4] - طوسى، همان، ص 239.