بيگ شكست خورده و فرزندش زينل ميرزا مقتول گرديد و چهل و پنج هزار نفر از قشون او اسير عثمانيان گشت.)

بارى در اين منزل محمود بيگ حاكم طربزون و مصطفى بيگ حاكم لازستان و بعض معزولين امراى روم ايلى و آناطولى از براى فتح با يورت فرستاده شدند. روز نهم بالى ويوده حاكم طالش‌ايلى و محمود بيگ حاكم قره حصار و برادرش محمود بيگ كه در قراول بودند، خبر آوردند كه قرب دو هزار سوار قزلباش از دور ظاهر و در اندك مدتى از نظر پنهان شدند.

روز دهم، عملجات ايلچى مقتول قزلباش سياسة كشته گرديد. روز شانزدهم، اردوى سلطانى وارد چوپان كوپريسى‌[1] وارد شد. در روز هجدهم، ايلچى ميرزا چاپك حاكم گرجستان آمد و بعضى از پسران علاء الدولة ذو القدر كه پيش از اينها به مملكت قزلباش رفته و از آنجا به گرجستان گريخته بودند، با ايلچى آمدند و به قدر دو هزار گوسفند و مبلغى هم روغن و عسل آوردند. على بيگ شهسواراوغلى كه با لشكر چرمن از براى گرفتن دل‌[2] به قراول فرستاده شد. روز بيستم، پيرى پاشازاده دفتردار روم ايلى- وزير نظام روم ايلى- از براى نظم نزول جيره و عليق اردو مأمور گرديد.

يحيى بيگ شخص نامدارى را از قزلباش دل آورد و خبر صحيح گرفته شد. شخصى كه او را ديده، به يحيى بيگ خبر داده بود محض اين خدمت داخل در جماعت غربا گرديد. در همين روز شاه قلى از جانب شاه اسماعيل به ايلچى‌گرى آمده، اين نامه را با برش و ترياك آورد.

صورت نامه شاه اسماعيل‌

به سلامى كه به محبّت مشحون و پيامى كه به مودّت مقرون باشد، به حضرت جنّت خضرت، اسلام پناه، سلطنت دستگاه، المنظور بأنظار الملك الاله، مبارز الدولة و السلطنة و الدنيا و الدين، سلطان سليم شاه- ايده الله بالدولة الأبديّة و أدامه بالسّعادة السرمدية، متحف و مهدى داشته، آرزومند شناسند.

بعد هذا: مكاتيب شريفه، مرة بعد اخرى به درجه، مصرع:

رسيده، مضامين آن چون مشعر به عدوات و منبئ از جرأت و جلادت بود، از آن حظّ بسيار نمود. لكن مبدأ و منشأ آن ندانستيم چيست. در زمان والد جنّت مكانش- انار الله برهانه- كه نهضت همايون ما به سبب گستاخى علاء الدولة ذو القدر به مرز و بوم روم واقع شده، از جانبين به جز دوستى و يك‌جهتى، چيز ديگر نشد و آن حضرت نيز، در آن وقت كه والى‌

[1] - امير چوپان در دوازده فرسخى و در سمت مشرقى ارض روم بر رود ارس و بر راه ايران انشا كرده است./ عارف.

[2] - اين لفظ اگرچه در تركى معنى زبان را دارد؛ اما در اصطلاح فنون حربيه تركان، شخصى را مى‌گويند كه محض فهميدن حركات دشمن از لشكر دشمن اسير كرده، از او احوال مى‌پرسند./ عارف.