حصد المحن» شود و در توارى كمون قدم به وادى عدم نهاده «كأنّها لا أصل ثابت و لا فرع نابت» باشند كه خلق اطراف و اكناف عالم، از شرّ و شور آن طايفه بدآئين رهايى جويند.

پس به جناب‌عالى هم لازم است كه با امراى كرام آن حوالى، مراسله و مشاوره نموده، ماده فتنه و فساد را به اتفاق تماما منقطع ساخته، هر وقت ممكن باشد به اسبابى كه باعث نابودى نام و نشان آنها از عالم بود، مباشرت كرده شود. من بعد همواره ابواب محبّت و وداد به مفاتح مكاتبت مودّت مداد مفتوح و جمل جميله اتحاد به الف متحرك قلم و نون مشدد دوات، مؤكّد گردد و احوال لايحه و اخبار سانحه نيز به توارد رسايل و تردد پيام و تردد رسل ذوى الاحترام بين الجانبين از اتحاف و اهدا خالى نماند تا كه حبل وداد و اتحاد كه به واسطه آن استمساك اجناد اولياء صورت مى‌گيرد، از طرفين دو تا شود و بنيان يگانگى و اخوّت روز به روز استحكام يابد. مشار اليه سيد محمد- رزقت سلامته- شرايط رسالت را به وجه اكمل تمام كرده، به عنايات بى‌غايات و رعايات بى‌نهايات ما ملحوظ و محفوظ شده، به حسن اجازت ما مقرون گشت و به آن صوب صواب‌نماى متوجه گرديد. همواره امداد عنايت سبحانى و توفيقات ربانى و تأييدات صمدانى قرين حال باد. به حق النون و الصاد. انتهى‌

ترجمه نامه سلطان سليم به شيروان شاه‌

و الا جناب امارت مآب، عزّت قباب، رفعت جناب، دولت مناب، معدلت‌شعار، حكومت دثار، ناصب رايات الدولة الغرّاء صاحب آيات رتبة العليا، الفائز بالقدح المعلى من قداح الرفعة و العلى، المختص بمزيد عواطف الملك الكريم شيخ ابراهيم بيگ- دامت معاليه و طابت ايّامه و لياليه- سلام موفور و تحيّت نامحصور كه از محض عنايت فائز النور انبعاث و صدور مى‌يابد، مطالعه نمايند.

بعد ذا: انهاى رأى عالى مى‌رود كه حاليا درّ درج افصاح و مهر برج افواه و آينه انوار «كَمِشْكاةٍ فِيها مِصْباحٌ»[1] يعنى كتاب بلاغت نصاب و فصاحت استيعاب اخلاص شعار و اختصاص دثار، مؤكّد قواعد وداد و مشيّد مبانى اتحاد كه به توسط قدوة الاماجد و الاكارم حاجى محمود- رزقت سلامته- فرستاده بود واصل و از مضمون محبّت افزونش اطلاعات كامل حاصل گرديد. واقعا از غايت ديانت و نهايت صداقت شما مرجو از اين قبيل اوضاع لايحه و اطوار واضحه، او را هميشه به سدّه سپهر ارتفاع، اعلام است كه وضوح و سنوح يافت.

و الحالة هذه، قزلباش اوباش از روى مسكنت، پى در پى ايلچى‌ها فرستاده، به انواع تضرّع و ابتذال و اصناف تذلّل و ارتذال، نيازمندى‌ها نموده، به هر طريقى كه مى‌خواهيد، صلح‌

[1] - نور، 35