اين اصول تشريح كند.[1]

به دنبال اعلام اين تصميم، يكى از روحانيان مرتبط با دربار به نام بهبودى روانه قم شد و با علما به گفتگو نشست، اما اين جلسه و جلسات ديگر نتوانست ابهامات را رفع كند و از سويى پاسخ‌هاى غيردقيق دربار نيز اين ابهامات را بيشتر كرد؛[2] تا آنجا كه اين ابهامات با سفر رئيس تشريفات دربار و رئيس كل ساواك به قم و گفتگو با مراجع نيز برطرف نشد.[3] مهدى‌عراقى يكى از نزديكان امام‌خمينى درباره گفتگوهاى بين پاكروان (رئيس ساواك) با امام درباره اصول انقلاب سفيد مطالبى را بازگفته كه در آن تلويحاً اشاره شده است كه امام با عناوين رفرم شاه مانند اصلاحات ارضى، ملى كردن جنگل‌ها و سهيم كردن كارگران در سود كارخانجات مخالفتى نداشت،[4] اما در مورد چگونگى اجراى آن ايراداتى را مطرح كرده بود.[5] مثلًا به گفته عراقى، امام‌خمينى درباره اصل اول- يعنى اصلاحات ارضى- به پاكروان‌

[1]. سيد حميد روحانى، بررسى و تحليلى از نهضت امام‌خمينى، ج 1، ص 223.

[2]. همان.

[3]. همان.

[4]. درخصوص موضع‌گيرى امام در مورد اصلاحات ارضى، برخى( همچون آيت‌الله صافى‌گلپايگانى و آيت‌الله بدلا) معتقدند كه امام مانند ديگر مراجع مخالف اصلاحات ارضى بود. برخى ديگر نيز( مانند آيت‌الله اكبر هاشمى‌رفسنجانى، مهدى عراقى و اسدالله بادامچيان) معتقدند امام با اصل اصلاحات ارضى مخالفتى نداشت، بلكه با چگونگى اجرا و مجريان آن مخالف بود.( بنگريد به:« مصاحبه با آيت‌الله صافى‌گلپايگانى و آيت‌الله بدلا»، حوزه، بهار و تابستان 1370، ش 43 و 44، ص 116 و 110؛ مهدى عراقى، ناگفته‌ها؛ خاطرات مهدى عراقى، ص 153. اكبر هاشمى‌رفسنجانى، دوران مبارزه: خاطرات، تصويرها، اسناد، گاه‌شمار، ص 132- 130.)

[5]. امام در سال‌هاى بعد طى مصاحبه‌اى موضع خود را درباره سه موضوع اصلاحات ارضى، صنعتى‌كردن مملكت و زنان به‌صراحت مورد تأكيد قرار داد:« هدف از اصلاحات ارضى شاه، خصوصاً اين بود كه بازارى براى كشورهاى خارجى- خصوصاً آمريكا- ايجاد كند، اما اصلاحات ارضى كه ما خواستارش هستيم، كشاورز را از محصول كارش بهره‌مند خواهد ساخت و مالكانى را كه برخلاف قوانين اسلامى عمل كرده‌اند، مجازات خواهد كرد. درخصوص صنعتى كردن مملكت، ما كاملًا با اين امر موافقيم، ولى ما خواستار يك صنعت ملى و مستقل هستيم كه در اقتصاد مملكت ادغام شده و همراه با كشاورزى در خدمت مردم قرار گيرد، نه يك صنعت وابسته به خارج براساس مونتاژ، نظير صنعتى كه فعلًا در ايران مستقر ساخته‌اند. سياست شاه از لحاظ صنعتى و كشاورزى، مملكت ما را به نفع قدرت‌هاى استعمارى به صورت يك جامعه مصرفى درآورده است. درخصوص زنان، اسلام هيچ‌گاه مخالف آزادى آنها نبوده است. برعكس، اسلام با مفهوم زن به‌عنوان شي‌ء مخالفت كرده است و شرافت و حيثيت او را به وى بازداده است. ... ما مى‌خواهيم كه زنان را از فسادى كه آنها را تهديد مى‌كند، آزاد سازيم.»( روح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه نور، ج 1، ص 451.)