در دوره پهلوى اول مى‌دانست، معتقد بود اين اقدامات تلاش‌هايى براى تداوم همان خط فكرى و گسترش نفوذ عوامل استعمار (صهيونيست‌ها و بهاييان) در اركان تصميم‌گيرى كشور و گسترش فساد و فحشاست.

مسئله نفوذ بهاييان در دستگاه‌هاى سياسى كشور در دهه‌هاى 20 و 30 به شكل ويژه‌اى در كشور مطرح بود. حضور پزشكى بهايى به نام «ايادى» در دربار به‌عنوان طبيب مخصوص شاه و تلاش‌هاى وى براى گسترش نفوذ بهاييان در دستگاه‌هاى سياسى و تصميم‌گيرى كشور[1] و حمايت دربار از اين امر، همواره با واكنش‌هاى منفى علما روبه‌رو بود. به رسميت شناختن اسرائيل توسط دولت ايران (1328) و حمايت از نفوذ صهيونيست‌ها در ايران نيز اين مسئله را تشديد مى‌كرد؛ آن‌گونه كه به نظر بسيارى از علما، صهيونيست‌ها و بهاييان به‌عنوان عوامل اصلى امريكا و انگليس مى‌كوشيدند دستگاه‌هاى سياسى را در قبضه خود گيرند و به حذف اسلام و روحانيت بپردازند.[2]

اين قضيه در زمان آيت‌الله بروجردى موجب واكنش ايشان شد و نگرانى خود را از گسترش نفوذ آنان به شاه اعلام داشت.[3] سرانجام سخنرانى‌هاى مذهبى عليه اين گروه‌ها منجر به حملات مردم مسلمان به مراكز تبليغاتى بهاييان در تهران (1334) شد و همين امر شاه را بر آن داشت تا دستور بستن اين مركز (حظيرة القدس) را صادر كند.[4] اما همواره حمايت‌هاى دربار از اين گروه مايه نگرانى آيت‌الله بروجردى تا پايان عمر بود.[5]

بر اين اساس به نظر علما هدف دولت در لايحه انجمن‌ها پس از فوت آيت‌الله بروجردى- كه با فشارهاى امريكا انجام مى‌شد- اين بود كه يهوديان و بهاييان را در ايران به حكومت برساند و فرقه ضاله بهايى به‌طور قانونى سركار آيد و پس از آن به‌تدريج فعاليت رسمى خود را براى تصرف تمامى اهرم‌هاى سياسى، اجتماعى، اقتصادى و فرهنگى آغاز كند.[6]

[1]. حسين فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوى، ص 203.

[2]. مركز اسناد انقلاب اسلامى، خاطرات و مبارزات حجت‌الاسلام فلسفى، ص 187.

[3]. همان، ص 189.

[4]. همان، ص 193.

[5]. همان، ص 200.

[6]. همان، ص 236.