به فضل، دقت نظر و گستردگى معلومات بود. از نظر علمى، بعضى ايشان را بر آيت اللّه حائرى ترجيح مى‌دادند، ولى رياست حوزه از آن حاج شيخ عبد الكريم بود. در سال 1353 ه. ق، ايشان را در قم ديدم، پيرامون برخى مسائل فقهى گفتگو كرديم، و فضل و دقت نظرش را از آن فهميدم. فضلاى قم ايشان را مى‌ستودند».[1]

شيخ آقا بزرگ تهرانى هم مى‌نويسد:

«... طلاب، مجلس درس او را مغتنم و مقام استفاده مى‌شمردند. و اين، به خاطر وفور علم و كثرت دانش وى بود».[2]

مرحوم واعظ خيابانى هم مى‌نويسد:

«امام اورع ازهد و حبر فقيه اوحد، آقا شيخ ابو القاسم، شيخ علماى قم و مرجع تقليد ايشان،[3] وى همين عالم مقدس ربانى است كه در قم بر جنازه آيت اللّه ميرزا صادق آقا مجتهد تبريزى با قاطبه علما و مجتهدان، و اهالى قم از زوار و مجاوران نماز خواند».[4]

با اينكه موقعيت علمى ايشان در قم و در اوساط علمى شيعه معروف بود، و طلاب فراوانى در درس او شركت مى‌كردند، اما فقط به اين تعداد از شاگردانش در كتب تراجم دست يافتيم.

شاگردان‌

برخى از تلامذه آن فقيه بزرگ، عبارتند از آيات عظام و حجج اسلام:

1. آيت اللّه حاج شيخ عباس محدث قمى (1290- 1359 ه. ق)، صاحب‌

[1]. امين عاملى، اعيان الشيعة، ج 2، ص 410.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 69.

[3]. واعظ خيابانى، علماى معاصرين، ص 155.

[4]. همان، ص 387.