سبك تدريس ايشان، مبتنى بر دقت بسيار و ژرف‌نگرى بود. لذا، مسئله‌اى را كه عنوان مى‌كرد، دير به پايان مى‌رسيد. شاگردانش با وى بسيار بحث مى‌كردند، و اكثر روزها مباحثة بين الاثنينى مى‌شد. اين روش، سبك تدريس ميرزاى شيرازى نيز بود؛ كه در پرورش قوه اجتهاد و ملكه استنباط در شاگردان، نقش مؤثرى دارد.

علم، فضل و دانش گسترده وى در قم، تا بدانجا مشهور بود كه حتى آيت اللّه حائرى در درس اصول خويش، به طرح برخى نظرات وى پرداخت و بعضى از آنها را قبول كرد. آيت اللّه اراكى مى‌فرمودند:

«روزى، آقاى حاج شيخ فرمودند: شيخ انصارى (ره) در رسائل، حديث «رفع» را ظاهر در خصوص رفع مؤاخذه دانسته، ولى از صحيحه بزنطى برمى‌آيد كه رفع جميع آثار- حكم وضعى و حكم تكليفى- مراد است. بنابراين، بايد از ظاهر حديث رفع دست برداشت؛ و اين، نظر آقاى حاج شيخ ابو القاسم است. ايشان مى‌فرمود: معلوم نيست سؤال سائل از حكم وضعى باشد، بلكه چون حلف به طلاق و عتاق (به نحو شرط نتيجه) خود حرام تكليفى است، امكان دارد سؤال از اين باشد كه حالا كه كسى مجبور شده به حلف، آيا مرتكب كار حرامى شده است؟ و آيا اين حلف، عقوبت دارد و بايد كفاره بدهد».[1]

از آيت اللّه گلپايگانى هم نقل شده است،

«روزى آقاى حاج شيخ عبد الكريم مطالبى را از حاج شيخ ابو القاسم نقل كردند و دو اشكال از اشكالات ايشان را قبول و دوتاى ديگر را رد كردند».[2]

علامه سيد محسن امين هم درباره‌اش مى‌نويسد:

«وى عالمى فاضل، محقق مدقق، فقيه اصولى، و متقى زاهد، و مشهور

[1]. باقرى بيدهندى، مجله نور علم، شماره 22، صص 85- 86.

[2]. همان.