استادان‌

برخى از استادان ايشان در حوزه علميه نجف عبارتند از:

1. ميرزاى نائينى (1277- 1355 ه. ق) صاحب كتاب الصلاة

2. آقا ضياء الدين عراقى (1278- 1361 ه. ق) صاحب شرح تبصرة المتعلمين‌

3. آقا سيد ابو الحسن اصفهانى (1284- 1364 ه. ق) صاحب وسيلة النجاة

4. آقا شيخ محمّد كاظم شيرازى (1290- 1367 ه. ق) صاحب بلغة الطالب در حاشيه بر مكاسب‌

پس از نيل به مقام عالى اجتهاد، ايشان على‌رغم خواسته استادان كه ماندن وى را در نجف لازمتر مى‌دانستند،[1] عزم ديار كردند و در سال 1349 ه. ق، با استقبال پرشكوه طبقات مختلف مردم وارد شيراز شدند.

از بدو ورود، وى به ساماندهى حوزه علميه شيراز، تدريس و ديگر مناصب روحانى خويش پرداخت و بازوى تواناى پدر محسوب مى‌شد.

با درگذشت پدر بزرگوارش در 1358 ه. ق، يكسره تمام وظايف پدر بر دوش وى قرار گرفت و رسما رياست و زعامت حوزه علميه شيراز را عهده‌دار شد.

شاگردان‌

ايشان در طىّ اقامت پنجاه ساله خويش در شيراز، به مراكز علمي استان فارس رونق بخشيد و علما و روحانيان بسيارى از محضر درسهاى اين مرد بزرگ استفاده كردند.

همچنين، مرحوم آيت اللّه محلاتى (ره) به راهنمايى و ارشاد عموم طبقات مردم همّت گماشت و ساليان دراز در مسجد اجدادى خويش، مسجد مولا، همگان را از دانش وافر خود بهره‌مند كرد.

[1]. در مورد اهتمام علما بر ماندن ايشان در نجف، ر. ك: الهامى، مردى بزرگ از خطه فارس، ص 120.