زمان از كتابخانه‌هاى مهم به شمار مى‌رفت، و نسخه‌هاى بسيار ممتاز و نفيس داشت. وى در شعر مقام بلندى داشت و «بينوا» تخلص مى‌نمود. نامش و برخى از اشعارش، در تذكره‌هاى متعدد آمده است. وفاتش در سال 1240 ه. ق روى داد، و در حرم مطهر حضرت رضا عليه السّلام در جانب پشت سر مبارك به خاك سپرده شد.

ترجمه مسائل قصرانى در علم ستاره‌شناسى، يكى از تأليفاتش است، كه نسخه آن در مجموعه ش/ 6280 كتابخانه مجلس شوراى اسلامى موجود است.[1]

خاندان آن فقيه بزرگ، در طول 200 سال گذشته هماره آكنده از عالمان و فقيهان بوده است. برخى از آنان عبارتند از:

1. آيت اللّه حاج ميرزا هاشم شهيدى (1209- 1269 ه. ق) و فرزندش:

2. آيت اللّه حاج ميرزا محمّد باقر شفتى شهيدى (م 1319 ه. ق) و فرزندش:

3. آيت اللّه حاج ميرزا هاشم رضوى شهيدى (1280- 1343 ه. ق) و فرزندش:

4. آيت اللّه حاج ميرزا حبيب اللّه خراسانى (1266- 1327 ه. ق) و برادرانش:

5. آيت اللّه حاج ميرزا محمّد جعفر (م 1353 ه. ق) و آيت اللّه حاج ميرزا باقر شهيدى‌

كه همه از فرزندان و نوادگان حاج ميرزا هدايت اللّه فرزند اول شهيد رابع بوده‌اند.

6. آيت اللّه حاج ميرزا عبد الكريم شهيدى و فرزندش:

7. آيت اللّه حاج ميرزا عبد الجواد شهيدى و فرزندش:

8. آيت اللّه حاج سيد محمّد حسين نجفى (1281- 1339 ه. ق) و فرزندش:

9. آيت اللّه حاج سيد على علم الهدى (1312- 1393 ه. ق) و فرزندان او:

10. آيت اللّه حاج سيد محمّد (م 1409 ه. ق) و آيت اللّه حاج سيد جواد علم الهدى و حجة الاسلام و المسلمين حاج سيد احمد كه همه از فرزندان و نوادگان‌

[1]. مدرس، تاريخ علماى خراسان، صص 68- 69؛ مدرس رضوى، شجره طيبه، صص 445- 447؛ رازى، گنجينه دانشمندان، ج 7، ص 137.