و پس از دوران كودكى و نوجوانى، در محضر پدر بزرگوارش تحصيل علم و فضايل نمود و نامش در حوزه علميه مشهد مقدس طنين افكند.

او بازوى تواناى پدر در مراجعات مردمى و پاسخ به استفتائات فقهى و علمى بود. وى در تمام مدت زندگى به نشر علوم، ترويج احكام، يارى مظلومان و تدريس و تربيت شاگردان اشتغال داشت. وى پس از شهادت پدرش، زعامت حوزه علميه مشهد مقدس را بر عهده گرفت، مسند تدريس بدو منحصر شد و شاگردان فراوانى را تربيت نمود. او در قسمت بالا سر حرم مطهر، مدرسه علميه‌اى را بنياد نهاد. نماز جماعتش در ايوان جنوبى مسجد گوهرشاد، نخستين نماز جماعت مشهد به شمار مى‌رفت. وى، در سال 1246 ه. ق روى در نقاب خاك كشيد، و در حرم مطهر امام رضا عليه السّلام جنب مرقد پدر والايش به خاك سپرده شد.[1]

3. آيت اللّه ميرزا داود: وى در سال 1190 ه. ق زاده شد. وى از بيشتر علوم بهره‌اى وافر و حظى كامل داشت. وى در خدمت والد ماجدش تحصيل فضل و ادب و تكميل اخلاق و حسب نمود. در فنون رياضيه، از هيئت، حساب و هندسه، ماهر و سرآمد علماى معاصر بود.

فاضلان براى تحصيل اين علوم، از مناطق اطراف نزد حضرتش جمع مى‌آمدند و تلمذ مى‌كردند. وى اعمال زيجيه را چون عمل پرگار متناسب به جايى رسانيد، كه دست هيچ محاسبى بدان نمى‌رسيد.

هنگامى كه علامه شيخ محمّد تقى اصفهانى، صاحب حاشيه به زيارت مشهد مقدس مشرف شد، سيد 14 ماه او را در ارض اقدس ميهمان كرد و قروض ايشان را كه زياده از هزار تومان بود، از مال خالص خود ادا نمود، و در آن ايام فقه و اصول را در خدمت ايشان كامل كرد.

سيد در گردآورى كتاب، عشق و علاقه بسيارى داشت و كتابخانه وى در آن‌

[1]. مدرس رضوى، شجره طيبه، صص 442- 443؛ مدرس، تاريخ علماى خراسان، ص 69؛ رازى؛ گنجينه دانشمندان، ج 7، ص 148.