دستانش را بوسيدم. پس از آن التماس كردم تا اجازه فرمايد پايش را بوسه دهم و اجازت فرمود و به من گفت: دوستى و اخلاص تو نسبت به ما محرز است. سپس از آن حضرت خواستم تا آب دهان مباركش را در دهانم گذارد تا سينه‌ام گشاده گردد. حضرت عليه السّلام خواهشم را پذيرفت و زبان مباركش را در دهانم نهاد. من آن را مى‌مكيدم و احساس مى‌كردم كه آب دهان حضرت در رگها و عروق من جريان پيدا كرده است تا آنكه رگهايم انباشته از آن شد، و نزديك بود كه رگهاى دستم پاره شود. لذا، زبان شريفش را از دهانم خارج كرد. پس حضرت عليه السّلام فرمود: لبهايت را بياور تا آنها را ببوسم. لبانم را نزديك نمودم، و حضرت عليه السّلام آنها را بوسيد. من برخاستم و از نهايت شادمانى بيدار شدم، و ديدم كه صبح نزديك است. پس، خدا را سپاس گذاشتم».

سپس، در ادامه مى‌نويسد:

«پس از آن بود كه قلمم جارى شد، به‌گونه‌اى كه تا پيش از آن در شبانه روز بيش از 2 ورقه نمى‌توانستم تصنيف نمايم، اما پس از آن و از صبح روز بعد بود كه در هر شبانه‌روز 8 ورق و پس از مدتى 10 ورق مى‌نوشتم. و اين‌همه با گرفتاريهايى بود كه داشتم، از قبيل: نگاشتن نامه‌ها و مراجعه به كتابهاى فقهى در پاسخ به استفتائاتى كه از مرحوم پدرم مى‌شد. و هركس تاريخ اتمام مجلدات منتهى المقاصد را ببيند، راستى گفتارم بر او روشن مى‌شود، به گونه‌اى كه 2 جلد ديات و 3 جلد نكاح را در مدت 5 سال تأليف كردم، اما پس از اين رؤيا در هرسال 5 جلد و پس از اندكى 9 جلد به رشته تحرير درآوردم؛ «ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ».[1]

[1]. مامقانى، تنقيح المقال، ج 2، ص 210.