فرزند سيد جعفر، فرزند سيد على، فرزند سيد كبير الدين، فرزند سيد شمس الدين، فرزند سيد جمال الدين، فرزند سيد شهاب الدين ابو المظفر حسين ملقب به سيد السادات و معروف به سيد علاء الدين اعلى بزرگ، فرزند عز الدين محمّد، فرزند شرف الدين ابو طالب، معروف به سيد اشرف، فرزند سيد محمّد ذى المناقب معروف به امامزاده محمّد محروق، فرزند حمزه، فرزند على، فرزند ابو محمّد، فرزند جعفر، فرزند مهدى، فرزند ابو طالب، فرزند على بن حمزه، فرزند ابو القاسم حمزه، فرزند ابو ابراهيم موسى بن جعفر بن محمّد بن على بن حسين بن امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السّلام.[1]

سيد شرف الدين ابو طالب‌

، جد پانزدهم مير حامد حسين، در حمله قوم مغول به ايران، از نيشابور به هند رفت و در «كنتور» ماندگار شد. در آنجا، وى به تدريس، تأليف، هدايت دينى مردم و عبادت خداوند پرداخت. تا آنكه از دنيا رفت و مرقد شريفش زيارتگاه مردم شد. اينك، سادات موسوى كنتور، همگى از نوادگان وى به شمارند.[2] در همين منطقه فرزندان وى نشو و نما يافتند، ترقى كردند و به سبب سياست و خدمات به ملك و ملت، به جاه و جلال رسيدند.

جدّ

نياى مير حامد حسين، سيد محمّد حسين، فقيهى بزرگ، عالمى خدوم عابد و زاهدى بود كه به خط خويش قرآن كريم و كتابهاى: حق اليقين، تحفة الزائر و جامع عباسى را استنساخ كرد، كه هم‌اكنون در كتابخانه ناصريه موجود است وى در 1188 ه. ق چشم از جهان فروبست.[3]

[1]. كشميرى، نجوم السماء، ج 2، ص 25.

[2]. مولانا، مقدمه عبقات، ج 1، صص 20- 21؛ مرتضى حسين، مطلع انوار، ص 599.

[3]. مولانا، مقدمه عبقات، ج 1، ص 19؛ كشميرى، نجوم السماء، ج 1، صص 22- 23.