خانه‌اش روشن كند و پس از آن آتش از آنجا فراتر رود و خانه همسايه‌اش را بسوزاند؛ در صورتى كه بيشتر از نيازش باشد و معلوم يا مظنون باشد كه مثلًا به سبب تندى باد به خانه همسايه‌اش سرايت مى‌كند. بلكه ظاهر آن است كه دومى كفايت مى‌كند؛ پس با علم يا ظن به سرايت آن ضامن مى‌شود ولو اينكه به مقدار نيازش باشد. بلكه بعيد نيست در صورتى كه معتقد باشد كه سرايت نمى‌كند ولى خلاف آن معلوم شود، ضامن باشد، مانند اينكه در وقت روشن كردن آتش بادى باشد كه اعتقاد پيدا كند اين چنين بادى موجب سرايت به همسايه نمى‌شود پس خلاف آن معلوم شود. البته اگر هوا ساكن باشد به طورى كه با آرام بودن هوا از سرايت آن مأمون باشد و اتفاقاً باد تندى ناگهان وزيدن بگيرد، پس شراره آن به همسايه برسد عدم ضمان آن قوى است. ج 2 ص 204- 205

(132)

مسأله 62- اگر آبى را به ملك خودش بيندازد و به ملك ديگرى سرايت كند و ضرر به آن برساند، ضامن است ولو اينكه معتقد باشد كه سرايت نمى‌كند. البته ضمان او در جايى كه از اختيارش بيرون برود در صورتى كه معتقد به عدم سرايت آن باشد مورد اشكال است و احتياط (واجب) ضمان است. و اگر در وقت آب دادن، راه آب به ملك ديگرى بسته باشد ولى به غير كار او، باز شود ضمانى بر او نمى‌باشد. ج 2 ص 205 (132)

مسأله 63- اگر كسى كه چوب حمل مى‌كند، خسته شود و آن را به ديوار ديگرى بدون اذن صاحب ديوار تكيه دهد تا خستگى بگيرد پس ديوار با تكيه دادن چوب به آن، فرو ريزد، ضامن آن و هر چه كه با فرو ريختن ديوار بر آن تلف شده مى‌باشد. و اگر چوب بيفتد و چيزى را تلف نمايد ضامن آن است، چه در همان حال (حمل كردن) بيفتد يا بعد از آنكه به ديوار تكيه داده شده بود. ج 2 ص 205

مسأله 64- اگر قفس پرنده‌اى را باز كند و پرنده خارج شود و با بيرون آمدنش مثلًا شيشه شخصى شكسته شود، بنابر احتياط (واجب) ضامن است. و همچنين است اگر قفس مثلًا تنگ باشد و با خروج پرنده، بلغزد و بيفتد و بشكند. ج 2 ص 205