سوم: تسميه را به جا آورد به اينكه در وقت فرستادن سگ، نام خدا را ذكر كند؛ پس اگر عمداً آن را ترك كند، مقتول آن حلال نمى‌باشد. و اگر از روى فراموشى باشد ضررى نمى‌رساند، و احتياط (واجب) آن است كه ذكر نام خدا در وقت فرستادن آن باشد، پس به تسميه، قبل از آنكه به شكار برسد اكتفا نمى‌شود.

چهارم: مردن حيوان، به جرح و گاز او مستند باشد؛ پس اگر به سبب ديگرى مانند مصدوم كردن يا خفه كردن يا خسته نمودن يا رفتن زهره‌اش (زهره‌اش بتركد) از ترس يا انداختن از بلندى يا غير اين‌ها باشد، حلال نمى‌شود.

پنجم: صاحب سگ، در حال زنده بودن شكار با قدرت بر تذكيه آن، به آن نرسد، به اينكه شكار را به طور مرده دريابد يا به طور زنده بيابد وليكن وقت براى ذبح آن نباشد. و خلاصه اگر سگش را به سوى شكار بفرستد، پس اگر بعد از اينكه سگ آن را گرفت و مجروح كرد و شكار رام و تسليم شد، به آن برسد و آن را مرده بيابد مذكّى است و خوردنش حلال است و همچنين است اگر به صورت زنده آن را بيابد وليكن وقت، براى ذبح آن نباشد و همان طور بگذارد تا بميرد. و اما اگر زمان براى ذبح آن باشد، فقط با ذبح، حلال مى‌شود، پس اگر همان طور بگذارد تا بميرد ميته مى‌باشد. و كمترين چيزى كه با آن تذكيه درك مى‌شود اين است كه چشمهايش تكان بخورد يا پا بزند يا دم يا دستش را حركت بدهد، پس اگر به اين صورت آن را دريابد و زمان براى ذبح آن وسعت داشته باشد، خوردن آن فقط با ذبح حلال مى‌شود. و همچنين است حال اگر بعد از مجروح كردن سگ، شكار را در حال امتناع (و فرار) بيابد و شروع به دويدن عقب سر او نمايد پس شكار بايستد، چنانچه از حياتش زمانى باقى مانده باشد كه براى ذبح كافى باشد فقط با ذبح كردن حلال مى‌شود و اگر چنين زمانى باقى نمانده باشد بدون ذبح حلال است. و به وسيع نبودن زمان در حلّيت بدون ذبح ملحق مى‌شود موردى كه زمان وسعت داشته باشد، ليكن ترك تذكيه به كوتاهى از او نباشد مانند اينكه به گرفتن وسيله ذبح، و كشيدن كارد با سرعت و عدم كندى به نظر عرف و با اينكه همه اسباب متعارف باشند مشغول شود (ولى فرصت ذبح پيدا نكند)، پس اگر كارد در