مى‌گويد: اگر از اين نمى‌ترسيدم كه مردم بگويند: عمر چيزى را به قرآن افزوده است، آن را به قرآن اضافه مى‌كردم.[1]

ه-: آيه جهاد

روايت شده است كه عمر از عبدالرحمن بن عوف پرسيد:

آيا در آنچه نازل شده است، اين آيه را نمى‌يابى كه مى‌گويد:

جاهدوا كما جاهدتم أوَّل مرَّة؟

ما كه آن را نيافتيم. عبدالرحمن گفت: اين از جمله آياتى است كه در قرآن از جا افتاده است!.[2]

بايد گفت: مگر روايت نكرده‌اند به شرطى يك آيه در قرآن نوشته مى‌شد كه دو نفر از صحابه شهادت بدهند كه اين از آيات نازل شده بر رسول خدا (ص) است؟! در اين صورت چه چيزى مانع از اين شده است كه عمر و عبدالرحمن بن عوف شهادت ندهند كه اين از آيات قرآن است تا در مصحف نوشته شود؟! همين دليل بر جعلى بودن اين روايت است و الّا چگونه ممكن است كه اين آيه از چشم حافظان، قاريان و كاتبان وحى دور مانده باشد و فقط عمر و عبدالرحمن بن عوف آن را شنيده باشند؟!

و: آيه رضاع كبير در ده مرتبه‌

از عايشه روايت شده است:

آيه رجم وآيه رضاع كبير نازل شد و در صفحه‌اى كه در زير رختخوابم بود، قرار داشت. پس از آن كه رسول خدا (ص)

[1] - الناسخ و المنسوخ: 8.

[2] - الاتقان: 3/ 84؛ كنزالعمّال: 2/ ح 4741.