فصل دوم: جمع‌آورى قرآن در عصر رسول خدا (ص)

علماى اماميه اجماع دارند بر اين كه «قرآن كريم» در زمان رسول خدا (ص) جمع‌آورى شده است و آن حضرت (ص) دنيا را ترك نكرد مگر پس از آن كه آنچه را كه در دلش بود، بر قلبهاى حافظان قرآن كه بسيار بودند و بر مصحفهايى كه در زمان آن حضرت (ص) جمع‌آورى شده بود، عرضه كردند. اين مطلبى است كه به عنوان يك امر ضرورى شناخته شده است و بسيارى از علماى اهل سنّت با علماى اماميّه در اين مطلب موافق هستند و قراين و شواهد و روايات بسيارى بر اين مطلب دلالت مى‌كند كه به برخى از آنها اشاره مى‌شود:

1- اهتمام پيامبر اكرم (ص) و صحابه به حفظ قرآن و تعليم آن و قرائت و تلاوت آيات قرآن به مجرّد آن كه نازل مى‌شده است. از جمله رواياتى‌كه مردم را به حفظ و قرائت قرآن تشويق مى‌كرده اين روايت است كه مى‌فرمايد:

مَنْ قَرَأ القرآن حتّى يستظهره و يحفظه، أدْخَلَهُ الله الجنّة وشَفَّعَهُ في عشرة من أهل بيته كلّهم قد وجبت لهم النّار[1].

[1] - البيان: 1/ 85.