«اين روايت، شاذ و جعلى است.[1]

براى اثبات جعلى بودن اين دو روايت، استدلال كرده‌اند به آنچه در قرائت عاصم، از زر بن حبيش، از عبدالله بن مسعود روايت شده كه در آن فاتحه و معوّذتان آمده است و اگر ابن مسعود، اين سوره‌ها را جزء قرآن نمى‌دانست، آنها را براى زر بن حبيش قرائت نمى‌كرد و طريق قرائت وى، از نظر علما صحيح است.[2]

گفته‌شده است: ابن مسعود، معوّذتين را از مصحف خود پاك كرد؛

چون منكر كتابت آن دو بود، امّا منكر قرآن بودن آنها و اين كه بايد تلاوت شوند، نبود، يا اين كه وى ديده بود كه پيامبر اكرم (ص) حسن و حسين (عليهم السلام) را به وسيله اين دو سوره تعويذ مى‌فرمايند، از اين رو، گمان كرد كه اين دو از قرآن نيستند. و بعد از آن كه برايش ثابت شد كه اين دو از قرآن هستند و متواتر مى‌باشند و اجماع بر اين امر منعقد شده است، از اولين كسانى بود كه به آنها ايمان آورد و آن دو را براى زر بن حبيش قرائت كرد و عاصم آنها را از زر گرفته است.[3]

[1] - اعجاز القرآن در حاشيه الاتقان: 2/ 194.

[2] - البرهان زركشى: 2/ 128؛ شرح الشفاء، قارى: 2/ 315؛ فواتح الرحموت: 2/ 9؛ مناهل العرفان: 1/ 269؛ المحلّى: 1/ 13.

[3] - شرح الشفاء: 2/ 315؛ مناهل العرفان: 1/ 269.