سعادت هميشگى مژده داد و سرزمين حجاز در ماه ربيع الاوّل عام الفيل- سال 570 ميلادى- كه بيشتر محدثان و تاريخ‌نگاران برآنند؛ با ولادت نبىّ اكرم حضرت محمد بن عبد اللّه صلّى اللّه عليه و اله و سلم سرشار از خير و بركت گرديد.

اهل بيت رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم- كه از ديگران آگاه‌ترند- روز ميلاد آن بزرگوار را در پگاه روز جمعه، هفدهم ربيع الاوّل، دانسته‌اند و همين تاريخ، بين شيعه معروف است و ديگران برآنند كه آن حضرت روز دوشنبه دوازدهم همين ماه چشم به جهان گشوده است.[1]

برخى منابع تاريخى و روايى از وقوع رخدادهاى شگفت‌انگيزى در روز ولادت آن بزرگوار سخن مى‌گويد؛ از جمله: خاموش شدن آتش آتشكده فارس، وقوع زمين لرزه‌اى كه در اثر آن دير و صومعه‌ها ويران گشت و هر معبودى كه در كنار خداى عزّ و جل مورد پرستش قرار مى‌گرفت، از جايگاهش بركنده شد و بت‌هاى نصب شده، به رو، بر زمين فروريخت.

وجود چنين اوضاع و طلوع ستاره‌هايى كه از قبل ديده شده بود، براى ساحران و جادوگران غيرقابل پيش‌بينى به‌شمار مى‌آمد.

زمانى كه وجود مقدس رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم پا به عرصه وجود نهاد، اين جملات را بر زبان مى‌آورد

«اللّه اكبر، و الحمد للّه كثيرا و سبحان اللّه بكرة و اصيلا»[2]

پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلم به دو نام «محمد» و «أحمد» معروف بود و قرآن كريم هر دو نام را يادآور شده است.

تاريخ‌نگاران آورده‌اند: عبد المطلّب، جد پيامبر، آن حضرت را «محمد»

[1] . براى ملاحظه آرايى كه پيرامون روز ميلاد پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم گفته شده، به امتاع الأسماع/ 3 مراجعه شود.

[2] . تاريخ يعقوبى 3/ 8، سيره حلبى 1/ 92.