از نسيم آستانش مى وزد عطر بهشت‌

فخر دارد جبرئيل از منصب دربانى‌اش‌

بهر كسب نور مى تابد بر او خورشيد و ماه‌

حاجت نورى ندارد مدفن نورانى‌اش‌

ميزبانى مى‌كند از زائرانش روز و شب‌

كاش اى دل يك شبى بوديم در مهمانى‌اش‌

كوثر توفيق‌در دست «وفايى» داده است‌

آن كه تابد آيه هاى نور بر پيشانى‌اش‌[1]