6. سيد سنى حداد حزضمى‌مى‌گويد: «اگر كسى بخواهد به دين ابن عبد الوهاب درآيد به او مى‌گويد: اول شهادت بده كه تو كافر بودى و پدر و مادرت كافر مردند و شهادت بده كه فلان و فلان عالم كافرند. اگر چنين شهادت داد قبول مى‌كرد و الّا او را مى‌كشت. بعد حداد مى‌گويد: «چگونه به كافر خواندن زنده‌ها بسنده نكردند و مرده‌ها و حتى خيلى از علماى بزرگ گذشته را نيز گمراه وگمراكننده خوانده‌اند.[1]

سپس ابن فرحان مى‌گويد: همه‌اى اهل سنت وحتى غير سنى نيز اتفاق كرده‌اند كه وهابى‌ها تمام مسلمين از علما و عوام را كافر مى‌خوانند و اين چيزى است كه ما در كتاب‌هايشان پيدا كرديم و حتى سلفى‌هايى مانند شوكانى نيز بر آن اقرار كرده‌اند و شوكانى كسى است كه براى تأييد مذهب وهابيت كتاب در موضوع تحريم بنا و دعوت به توحيد خالص و ... نوشته است، ولى او مسلمين را تكفير نمى‌كند. (ص 136- 137).

ابن فرحان مى‌گويد: «لازم است به مطلبى اشاره كنم كه تكفير وهابى‌ها در حالت ضعفشان كمرنگ مى‌شود و در حالت قوتشان زياد مى‌شود و اين از باب تقيه و سياست است نه از باب اعتدال و ميانه‌روى و انصاف و اين چيزى است كه براى من ثابت شده است. (ص 137).

باز ابن فرحان مى‌گويد: «گاهى بسيارى از وهابى‌ها به فريب و حيله پناه برده ومى‌گويند: «ما مسلمانى را تكفير نمى‌كنيم واين تهمت باطلى است پناه به خدا كه مسلمانى را كافر بخوانيم ما تنها مشركان وكسانى را كه دين پيامبر صلى الله عليه وآله را دشنام‌

[1] . دعاوى مناوئين، عبد العزيز وهابى، ص 165.