مى‌دهند تكفير مى‌كنيم. واين سخن سخن فريب‌گرانه است چون مسلم نزد آن‌ها كسى است كه پيرو افكار وگفته‌هاى آن‌ها باشد. بنابر اين يكى از وهابى‌ها مى‌تواند پنجاه بار قسم ياد كند كه مسلمانى را تكفير نمى‌كند و اراده‌اش اين است كه مسلمانى را كه بنابر تعريف آن‌ها مسلمان است كافر نمى‌داند و غير وهابى در تعريف آن‌ها مسلمان نيستند .... (ص 137.) ولى در حال حاضر به خاطر ضعف حاكمان تكفير نمى‌كنند .... (ص 137).

ابن فرحان مى‌گويد: «شيخ محمد روشن است كه مجتهد بود و در راه دعوت خود خالص بود و كارهاى خير زيادى انجام داد و او طالب سلطنت و قدرت نبود، بلكه قدرت را براى دعوتش به كار گرفت .... او عالم محقق و با دقت بود، ولى در حديث و تاريخ ضعيف بود به اين خاطر در حكمش به تكفير و بدعت و مشرك خواندن سخت‌گيرى مى‌كرد و به اطلاق نصوص صحيح و حكم روشن احاديثى كه ضعيف بودند يا به حديث موضوع ويا به قياس فاسد با نيت صحيح چنگ مى‌زد .... (ص 140.) ابن فرحان در اين مورد و بيان سبب اشتباه ابن عبد الوهاب تا صفحه 144 مطلب گفته است.

غلو وهابيها نسبت به شيخ‌

ابن فرحان ذيل عنوان: «غلو هواداران شيخ نسبت به او، بر خلاف آن چيزى كه خود او منع كرده بود» مى‌گويد: «بسيار چيزهايى كه شيخ از آن‌ها منع مى‌كرد از بارزترين آن‌ها منع از غلو در مورد صالحين است كه در خود وهابى‌ها كه در مورد شيخ غلو مى‌كنند، وجود دارد.»

آن‌گاه ابن فرحان نمونه‌هايى را در اين زمينه ذكر مى‌كند: