جسم بودن خداوند متعال هستند. واين بيان‌گر آن است كه وهابيت نيز قائل به گمراه بودن كسانى هستند كه خداوند متعال را جسم مى‌دانند. با اين وجود در باره خداوند متعال با صراحت سخنانى مى‌گويند كه لازمه آن صد در صد جسم بودن است.

از همان روزهاى اول طلوع فجر اسلام، مسلمانان (به ويژه اهل بيت عليهم السلام) با هر گونه معارفى كه خدا را به گونه ديگر معرفى مى‌كرد، به مبارزه برخاستند. مثلًا مبارزه اسلام با مسيحيت در اين بود كه اسلام از مسحيان براى اينكه خدا را سه تا (پدر، پسر و روح القدس) معرفى مى‌نمودند انتقاد مى‌نمود. و يا با يهود اين بود كه آنان خدا را به گونه‌اى نشان مى‌دادند كه لازمه‌اش جسم بودن خدا و تشبيه او به مخلوقات بود. اصلًا توحيدى كه اسلام مردم را به سوى آن مى‌خواند اين است كه خدا را از هر گونه مظاهر تشبيه و مانند دانستن به مخلوقاتش پاك نمايند.

در همان قرون نخستين گروهى در ميان مسلمانان پديد آمدند كه با نادرست فهميدن برخى از آيات قرآنى و احاديث پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله قائل به عقايدى شدند كه لازمه‌اش تشبيه خدا به مخلوقات و جسم بودن خداوند متعال بود. و اين گروه در اسلام به گروه «مجسمه» (قائل به جسم بودن خدا) معروف بودند. علما و خصوصاً امامان اهل بيت عليهم السلام به شدت در همان روزها با چنين اعتقاد برخورد كردند.

بعدها ابن تيميه عقايدى را ابراز داشت كه نزديك به عقايد مجسمه بود. حتى او براى اثبات چنين عقايدى كتاب‌هايى نگاشته است، به مانند: كتاب «اثبات الصفات و العلو و الاستوى»، «شرح حديث نزول»، «عرش الرحمن» و بعضى كتب ديگر. اينك به برخى سخنان ابن تيميه در اين موضوع اشاره مى‌كنيم تا با اعتقاد او در اين با بيشتر آشنا شويم: