«اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالَاهُ وَعَادِ مَنْ عَادَاهُ.» راويان حديث غدير همراه با عبارات فوق عبارت‌اند از

امير المؤمنين، امام حسن و امام حسين عليهم السلام، فاطمه زهرا عليها السلام، ابن عباس، عمار، جابر بن عبد الله، عمر بن خطاب، ابوايوب انصارى، ابوهريره، برّاء بن عازب، زيد بن ارقم، سعد بن ابى‌وقاص، ابوسعيد خدرى، حذيفه بن اسيد، عامر بن واثله، عامر بن ليلى، ابن عمر، يعلى بن مرّه، عمار خزرجى، جرير بن عبد الله، ابو جنيد، حبّة بن جوين و حبشى بن جناده.[1]

همچنين در روز مناشده امير المؤمنين عليه السلام در رحبه نيز خيلى از صحابه گواهى دادند كه اين حديث را با همين لفظ از زبان پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله شنيده‌اند كه ما به آن‌ها نيز اشاره مى‌كنيم. چنين روايت شده است:

على بن ابى طالب در رحبه كوفه با سوگند دادن از اصحاب خواست هر كه در روز غدير خم سخن پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه وآله را شنيده است برخيزد و گواهى دهد. آن‌گاه از طرف سعد شش نفر و از طرف زيد شش نفر برخاستند

وگواهى دادند كه آنها در روز غدير خم از پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله شنيدند كه آن حضرت فرمود: «آيا من بر مؤمنان از خودشان سزاوارتر نيستم؟» همه گفتند: «آرى، هستيد.» حضرت فرمودند: «هر كه من مولاى او هستم پس على مولاى است؛ خدايا، دوست بدار هر كسى را كه على را دوست دارد و دشمن بدار هر كسى را كه با على دشمنى مى‌كند.»

راويان اين حديث عبارت‌اند از: امام حسين عليه السلام، ابن عباس، عامر بن واثله، زيد بن ارقم، حارثه، سعيد بن وهب، عمر بن سعد، زيد بن يثيع، ابن نباته، يعلى بن مرّه، عبدالرحان بن ابو ليلى، شقيق بن سلمه، عمير بن سعد و عمرو بن ضميره.[2]

چنان كه مشاهده مى‌كنيد اين عبارت حديث نيز قطعا متواتر و صدورش از پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله قطعى است، ولى چون در فضل امير المؤمنين عليه السلام است و مورد پسند ابن تيميه نيست، بايد آن را مخالف با اصل اسلام به شمار آورد.

چنان‌كه ملاحظه شد ابن تيميه مى‌گويد: «اين حديث به اتفاق آگاهان به حديث كذب ودروغ است.» معلوم نيست كه ابن تيميه اين اتفاق را از كجا آورده است؟

امروزه اكثر وهابى‌ها با پيروى از امام كذابشان اين قسمت حديث را تكذيب ويا غير صحيح معرفى مى‌كنند، ولى البانى در كتاب «احاديث صحيحه» آن را صحيح دانسته وابن تيميه را به خاطر رد آن مذمت كرده است.

[1] . مسند احمد، ج 1، ص 118 و 152 و 199، ح 950 و 951 و 952 و 961 و 964 و 1310، ج 4، ص 281 و 368 و 370 و 372 و 374، ج 5، ص 370، ح 23192؛ مصنف ابن ابى‌شيبه، ج 12، ص 59 و 60 و 61 و 67 و 78 و 84؛ سنن الكبرى نسائى، ح 5، ص 45 و 130 و 132 و 134، ح 8145 و 8464 و 8473 و 8478 و 8479 و 8480 و 8481 و 8483 و 8483 و 8484 و 8542؛ مسند بزار، ج 2، ص 133 و 235، ج 3، ص 35؛ مسند ابو يعلى، ج 1، ص 428، ج 11، ص 307؛ سنن ابن ماجه، ج 1، ص 43، ح 116؛ معجم الكبير، ج 2، ص 357، ج 3، ص 180، ج 4، ص 117 و 174، ج 5، ص 166 و 167 و 170 و 192 و 194 و 204، ج 12، ص 95؛ سنن ابن ماجه، ج 1، ص 43، ح 116؛ صحيح ابن حبان، ج 15، ص 376، ح 6931؛ المستدرك على الصحيحين، ج 3، ص 109 و 116 و 371؛ مجمع الزوائد، ج 7، ص 17، ج 9، ص 104 تا 108 و ديگران.

[2] . مسند احمد، ج 1، ص 118 و 119 و 135 و 189 و 191 و 142 و 263، ج 4، ص 370، ج 5، ص 366 و 370 و 498؛ سنن نسائى، ج 5، ص 131 و 132 و 154، ح 8472 و 8473 و 8483؛ معجم الكبير، ج 5، ص 171 و 175 و 191، ح 4970 و 4985 و 4996 و 5058؛ مسند بزار، ج 3، ص 190، ح 786 و 2538 و 2539 و 2541؛ مصنف، ابن ابو شيبه، ج 12، ص 68، ح 12141؛ سلسله احاديث صحيحه البانى، ج 4، ص 331 و 333؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 105 و 107؛ المختاره مقدسى، ح 497 و 480 و 481 و غيره.