لفظ ديگر از اين حديث را ذكر مى‌كند و مى‌گويد: «امر همان گونه شد كه پيامبر صلى الله عليه وآله فرمود. و آن دوازده خليفه عبارت‌اند از: ابوبكر، عمر، عثمان، على، معاويه وپسرش يزيد، سپس عبد الملك و چهار فرزندش كه در بين آن‌ها عمر بن عبد العزيز است. پس از اين‌ها در دولت‌هاى اسلامى كمبودهايى به وجود آمد كه تا به امروز ادامه دارد. و دولت در زمان بنى اميه عزيز بود ....»

باز همو مى‌گويد: «اين‌ها همان دوازده خليفه‌اى هستند كه در تورات ذكر شده‌اند. آن‌جا كه خداوند به اسماعيل بشارت داد كه به زودى دوازده بزرگ را به دنيا مى‌آورد ....» آن‌گاه مى‌گويد: «هر كه گمان كند كه اين دوازده خليفه همان دوازده نفر از خاندان پيامبر هستند در حقيقت جاهل و نادان است. واز اين دوازده نفر تن‌ها على همراهش شمشير بود. البته على در هنگام خلافتش نه با كفار جنگيد ونه جايى را فتح كرد ونه كافرى را به قتل رساند، بلكه در زمان او مسلمانان به جنگ با يكديگر مشغول بودند تا جايى كه كافران بر آن‌ها طمع كردند. وحتى گفته مى‌شود كه كفار بعضى از سرزمين‌هاى مسلمانان را گرفتند ... اگر چنين تفسير كنيم كه اين دوازده نفر على وفرزندانش باشند روايت معنا نخواهد داشد. زيرا در روايت هست كه در زمان اين دوازده نفر اسلام عزيز وارجمند است. اما در زمان على چه عزتى هست در رهبريت او كه شمشير بر روى خود مسلمانان باز بود وكفار را به طمع درآورد؟ .... چه عزتى است براى اسلام از اين دوازده نفر (امامان اهل بيت) كه پيروانشان گمان مى‌كنند. بسيارى از يهود وقتى مسلمان مى‌شدند شيعه مى‌شدند. چون ديده بودند كه در تورات از دوازده خليفه خبر داده شده بود وگمان مى‌كردند كه آن‌ها همين دوازده نفر از اهل بيت هستند. در حالى كه اين‌گونه نيست، بلكه دوازده نفر همان كسانى هستند كه رهبريت امت را بر عهده‌