مطلقا و دليل مطلب،بر چهار مرحلۀ زير است:

1.بيان حقيقت استعمال،

2.بيان رابطۀ لفظ با معنا،

3.بيان يك مثال،

4.بيان اصل استدلال.

حقيقت استعمال

حقيقت استعمال يك لفظ در يك معنا،عبارت است از ايجاد نمودن معنا توسط لفظ؛ اما نه به وجود حقيقى،بلكه به وجود مجازى.

هر شيئى داراى چهار وجود است:1.وجود خارجى،2.وجود ذهنى،3.وجود لفظى،4.وجود كتبى.

از اين چهار قسم،دو قسم اولى،وجود حقيقى‌اند؛لانهما ليسا بوضع واضع و لا باعتبار معتبر.و دو قسم بعدى،وجود اعتبارى و مجازى و بسبب الوضع و الاستعمال هستند،نه واقعى.اين وجودات،در طول هم هستند،نه در عرض هم؛ يعنى اول وجود خارجى،بعد وجود ذهنى،بعد لفظى و بعد كتبى است اذن الكتابة تحضر الالفاظ و الالفاظ تحضر المعانى فى الذهن و المعانى الذّهنية تدل على الموجودات الخارجية. 1

استعمال عبارت است از ايجاد معنا توسط لفظ؛اما نه ايجاد به وجود حقيقى،زيرا وجود حقيقى،خودش موجود است و لو لفظى نباشد؛بلكه ايجاد به وجود جعلى و مجازى؛به اين معنا كه وجود لفظى به آن معنا دادن،يعنى آن معنا را به اين لفظ ادا كردن كه يك وجود است و لكن نسبت داده مى‌شود به سوى لفظ حقيقتا و اولا و بالذات چون متكلم لفظ را ايجاد كرده است به سوى معنا ثانيا و بالعرض يعنى مجازا چون حقيقتا ايجاد نشد بالفظ.و نظير اسناد حركت به سوى كشتى و سرنشينان كشتى كه يك حركت است،ولى اسنادش به سفينه،حقيقتا و اولا و بالذات و به سوى جالس سفينه،مجازا و ثانيا و بالعرض است.

1) .منطق مظفر،ص 31.