تأكيدى باشد(يعنى آمده به منظور تأكيد امر اولى)در اينجا امتثال واحد كافى است.

مقدمه:«الاصل فى الكلام التأسيس».يعنى قانون اولى،در كلام هر متكلمى،آن است كه تأسيسى باشد يعنى در مقام بيان مطلب جديد باشد نه تأكيد همان مطلب اول؛ و تأكيدى بودن،برخلاف اصل است و محتاج به قرينه است و لكن اگر مواردى قرينه داشتيم بر تأكيدى بودن،ناچاريم از آن اصل اولى رفع يد كنيم.

حال بايد صور و احتمالات مسئله را حساب كنيم تا ببينيم امر ثانى در كجا تأكيدى است و در كجا تأسيسى؟

مى‌فرمايد:مسئله چهار صورت پيدا مى‌كند كه در سه صورت،امر ثانى بايد تأكيدى باشد و در يك صورت،تأسيسى است.و آن چهار عبارت‌اند از:

1.امر اول و امر ثانى هر دو،مطلق باشند و هيچ‌كدام معلق بر يك شرطى نباشند.

مثلا بار اول بگويد:«صل»و بار ثانى هم بگويد:«صل».در اين صورت امر ثانى حمل بر تأكيد مى‌شود نه تأسيس به جهت اينكه مطلوب مولى صرف الوجود طبيعت صلاة است.صرف الوجود محال است كه دو بار متعلق امر تأسيسى باشد چون صرف الوجود فقط به يك وجود موجود مى‌شود پس اگر امر ثانى تأسيسى باشد، مطلوب از آن صرف الوجود نخواهد بود بلكه وجود ديگرى از وجودات طبيعت خواهد بود.در نتيجه،قيد زايدى لازم دارد مثلا در امر ثانى بايد بگويد:«صل مرة اخرى»از اينكه طبيعت واحده در هر دوبار تحت امر رفته و قيد زايدى هم نياورده، معلوم مى‌شود امر ثانى تأكيدى است نه تأسيسى و دليل ديگر،آن است كه«اجتماع حكمين متماثلين در شىء واحد»محال است.

2.امر اول و امر ثانى،هر دو،متعلق و مشروط‌اند اما شرط واحد دارند.مثلا بار اول بگويد:«ان كنت محدثا فتوضا»و دوباره هم همين كلام را تكرار نمايد بدون كم و كاست.در اين صورت هم(همانند صورت قبلى)امر ثانى حمل بر تأكيد مى‌شود به همان بيان(طابق النعل بالنعل و حذو القذة بالقذة).

3.احد الامرين،مطلق و امر ثانى،مشروط باشد.مثلا اول بگويد:«اغتسل»و سپس بگويد:«ان كنت جنبا فاغتسل».يا مثلا اول بگويد:«اعتق رقبة»و سپس بگويد:«ان