چين، آنچنان كه بايد و شايد، نهادينه نشده است. ازاين‌رو، به رغم افزايش محسوس سطح تحرك و بهره‌ورى نيروى‌كار و جوامع‌به دليل حضور بازارهاى كار ملى، خانواده‌ها، گروه‌هاو جوامع، كه چه به لحاظ نهادى و چه از نظر عملكرد و فعاليت هنوز هم از يكديگر قابل تفكيك نيستند، كماكان ركن اصلى ساختار سازمانى داخلى ما قبل نوگراى چين را تشكيل مى‌دهند.

نحوه جلوگيرى از فروپاشى تدريجى و آرام الگوى سنتى تخصيص كار مبتنى بر خانواده، يكى از عوامل اصلى و در واقع، يكى از رموز حفظ فرهنگ خانوادگى چين و در نتيجه، استمرار و تداوم حاكميت سلسله‌هاى شبه خانواده ما قبل نوگرائى بوده است.

تحولات به عمل آمده و در چرخش سلسله‌ها نيز عمدتا ناشى از همين مشكل ذاتى بود.

نظام اشتراكى مائو و الگوى آمرانه دولتى تخصيص كار نيز به انحطاط كشاندند.

الگوى تخصيص كار مبتنى بر اجتماع، همان‌گونه كه از بدو امر جنبه خودجوش داشت، توانست بر همان روال، نهادهاى اجتماعى محلى را در قالب يك دولت ناخوانده و متعددى تحت عنوان دولت جمهورى خلق چين، متحد و متشكل سازد. بدين ترتيب، ثبات و دوام ما قبل نوگرايى چين (جداى از نوع بنيادين آن توسط مائو) كماكان، حداقل در سطح جومع محلى، موقعيت خود را حفظ كرد. هماهنگى و برابرى اجتماعى- به عنوان مولود الگوى اجتماعى تخصيص كار- و انعطاف‌پذيرى و تنوع ناشى از همزيستى جوامع بى‌شمار در كنار هم را مى‌توان دو مزيت مهم نهادى دانست كه الگوى اجتماعى تخصيص كار و يا بازارهاى كار اجتماعى براى مردم چين به ارمغان آورده است. به نظر مى‌رسد جوامع روستايى، كه به الگوى سنتى تخصيص كار مبتنى بر خانواده و به بازارهاى كار اجتماعى داراى منافعو مزاياى اقتصادى بيشترى مجهزند، بتوانند ما قبل نوگرايى چين و حزب كمونيست چين رابه بهشت موعود برسانند.

تا اواخر دهه 1990، بازارهاى كار اجتماعى على رغم بروز تحريفات اجتماعى در آنها- هرچند كه وجود اين تحريفات ممكن است به عنوان «اصلاحات ضرورى»، عملا لازم باشد- مسيرى مؤثر براى رشد و توسعه بازار در چين و نيز تخصيص و مديريت‌