گروه داراى الگوى تخصيص كار مشابهى بودند كه همان الگوى مبتنى بر خانواده بود.

عمده‌ترين تفاوت اين دو در آن بود كه چون اجاره‌داران عموما وابستگى فردى بيشترى به اربابان داشتند، تحرك‌كارى آنان حتى از زمينداران هم كمتر بود. بين قرن‌هاى سوم تا ششم ميلادى (از زمان سلسله «هان» شرق تا سلسله «سويى») گاهى رفتار اربابان با كشاورزان اجاره‌دار، همانند افراد نيمه‌برده و يا حتى نيمه‌بنده بود. اربابان بعضا با اعمال نفوذ بر سران خانواده‌ها، در تصميمات خانوادگى آنان مبنى بر نحوه تخصيص كار، دخالت مى‌كردند، با اين حال، ميزان وابستگى فردى كشاورزان اجاره‌دار به ارباب، شدت و حدّت يا تفاوت داشت.

در دوران حاكميت سلسله «كينگ» كشاورزان اجاره‌دار از تحرك فردى و جايگاه اجتماعى همپاى كشاورزان زميندار بهره‌مند شدند(Huang 6891 ,92 -73 74 -84) .

سرانجام با وضع نظام اجاره‌دارى مادام العمر، كه به تدريج در بين توده مردم جا باز كرد، كشاورزان اجاره‌دار به موقعيتى برابر با كشاورزان زميندار دست يافتند. نگرانى اقتصادى اربابان از اين بابت، تأثير به سزايى در روند تخصيص كار در خانواده‌هاى كشاورزان اجاره‌دار از خود برجاى گذاشت. اعضاى خانواده‌هاى كشاورزان اجاره‌دار غالبا ناچار بودند بيش از حق الاجاره زمين براى اربابان كار كنند و بدين ترتيب، مورد استثمار اربابان واقع مى‌شدند و ديرى نپاييد كه خدمت كردن در منزل ارباب و انجام دادن ديگر وظايف غير اقتصادى توسط اعضاى خانواده‌هاى كشاورزان زميندار، به صورت امرى رايج درآمد. ولى از نظر نهادى، اين حالت هنوز حكم يك الگوى سنتى تخصيص كار مبتنى بر خانواده را داشت. قرارداد اجاره بين ارباب و اجاره‌دار معمولا به صورت شفاهى منعقد مى‌شد و مى‌توانست براى نسل‌هاى متمادى به قوت خود باقى باشد. در پاره‌اى موارد، ارباب و اجاره‌دار ساختارى شبه خانوادگى بين خود تشكيل مى‌دادند. بسيارى از اربابان، حقيقتا سطح زندگى اجاره‌داران خود را بهتر و با ثبات‌تر از كشاورزان زميندار ساخته بودند. شمار زيادى از كشاورزان زميندار براى رسيدن به سطح قابل قبولى از توليد و تأمين معاش خود ناچار بودند مقدارى زمين اجاره كنند.

دهقانان چينى، اعم از زميندار و اجاره‌دار، غالبا در روستاها و بيشتر به شكل‌