در ژوئن 1967 رژيم صهيونيستى، اراضى كرانه‌ى باخترى و نوار غزه را اشغال كرد و موقعيت راهبردى تسلط خود را بر منابع آب محكم‌تر ساخت. اشغال بلندى‌هاى جولان(Golan Heights) كنترل رژيم غاصب را بر اكثر سرشاخه‌هاى رودخانه اردن ومنابع آب كرانه‌ى غربى كه به سه حوضچه‌ى آبگير تقسيم شده، فراهم كرد. پس از اشغال اراضى يادشده، برنامه‌ى نظامى اسرائيل اعلان و مديريت منابع آب به فرماندهى نظامى منتقل شد، به طورى كه ساخت هر گونه تأسيسات مربوط به استخراج و استحصال آب، مانند چاه ممنوع شد. در دسامبر 1968، به ساكنين اعلام شد كه همه‌ى منابع آب، ملك دولت هستند و همه‌ى تأسيسات موجود مصادره شد. در سال 1982، شركت بهره‌بردارى آب منطقه‌اى اسرائيل(Merkorot) ، كنترل منابع آب را به‌دست گرفت.

چاه‌هاى متعلق به فلسطينيان خراب شد و عرضه‌ى آب از طريق حفر چاه و پمپاژ از چاه‌هاى عميق در انحصار اين شركت صهيونيستى قرار گرفت. درسال 1986، سهميه‌هاى باقيمانده از چاه‌ها را براى ساكنين در كرانه غربى و نوار غزه، 10% كاهش داد. اين كار نه فقط منجر به كمبود شديد آب شد، بلكه باعث افت استاندارد جدول‌بندى و افزايش شورى منابع آب گرديد. بعلاوه به دليل عدم ترميم سيستم‌هاى انتقال (لوله‌كشى) و خرابى آنها، تخمين زده مى‌شود كه حدوداً 30% آب نشت و تلف مى‌شد.

در متن قرارداد صلح اسلو، از مسئله‌ى آب به عنوان يك مسئله‌ى اساسى اوليه ياد شده است. در اين قرارداد، فرض شده كه تشكيلات خودگردان فلسطين، مسئوليت اجرايى منابع آب را به عهده خواهد داشت. اما دولت غاصب صهيونيستى، كنترل كلى خود را همچنان بر همه‌ى منابع آب يادشده حفظ كرده است. حتى عرضه‌ى سهميه آب فلسطينى‌ها را نيز شامل مى‌شود. در حالى كه فلسطينيان سالانه به 450 ميليون مترمكعب آب نياز دارند، در قرارداد اسلو فقط 6/ 28 ميليون متر مكعب براى استفاده آنها در نظر گرفته‌اند و هر گونه افزايش، موكول به دسترسى به منابع جديد شده است.

در اين قرارداد، نياز آينده‌ى فلسطينيان در كرانه غربى را تنها حدود 70 تا 80 ميليون مترمكعب تخمين زده‌اند. در حال حاضر رژيم صهيونيستى بيش از 75% حوضه‌ى آبريز رودخانه اردن را تصرف و به كرانه‌ى باخترى انتقال داده است. رودخانه‌ى حسبانى كه‌