عقلايى بر آن ويژگيهايى از سازمان تاكيد مى‌ورزد كه آن را از ديگر انواع گروههاى اجتماعى متمايز مى‌سازد. نظريه‌پردازان طبيعى يادآور مى‌شوند كه اين ويژگى‌هاى متمايز صرفا تمام ويژگيهاى آنها نمى‌باشد و در واقع حتى مهمترين آنها نيز نيستند.

آنها اهداف سازمانى و ارتباط آنها با رفتار افراد را غامض‌تر مى‌پندارند. عمدتا به اين دليل كه تحليل‌گران سيستم طبيعى توجه بيشترى به رفتار داشته و در نتيجه بيشتر در مورد ارتباط متقابل و پيچيده ساختارهاى هنجارى و رفتارى سازمانها، تأمل مى‌كردند.

دو مطلب كلى ديدگاه آنها را در مورد اهداف سازمانى مشخص مى‌كند. اول اينكه در بسيارى موارد، بين هدفهاى بنيان‌شده و «واقعى» كه بوسيله سازمان پى‌گيرى مى‌شود سنخيت وجود ندارد. دوم اينكه تحليل‌گران سيستم طبيعى تاكيد دارند كه حتى وقتى هدفهاى مقرر شده دنبال مى‌شوند آنها تنها هدفهايى نيستند كه بر رفتار افراد تأثير مى‌گذارند.

تاكيد عمده ديدگاه سيستم طبيعى اين است كه سازمانها بيش از آنكه ابزارى جهت دستيابى به هدفهاى محدود و مشخص باشند اساسا گروههاى اجتماعى هستند كه براى تطابق و بقا در محيط خاصى تلاش مى‌كنند. بنابراين سازمانهاى رسمى مانند گروههاى اجتماعى تحت تاثير يك هدف برتر يعنى «بقاء» مى‌باشند.[1]

سازمان به عنوان يك نظام باز: نگرش سيستمهاى باز اگرچه ديرتر از ديدگاههاى سيستم عقلايى و طبيعى توسعه يافت، اما به سرعت هوادارانى به دست آورده و برداشت از سازمان، ويژگيهاى اصلى و فرآيندهاى آن را دگرگون نمود. اين ديدگاه بر پيچيدگى و تغييرپذيرى اجزاى انسانى آن (هم افراد شركت‌كننده و هم گروههاى فرعى) و ضعف ارتباطات بين آنها تاكيد مى‌ورزد. اجزاء يك سازمان قادر به فعاليتهاى نيمه مستقل مى‌باشند. بسيارى از اجزاء در بهترين شكل ارتباط خود، با

[1] - اسكات، ريچارد- سازمانها: سيستم‌هاى عقلايى، طبيعى و باز، ترجمه: حسن ميرزايى اهرنجانى و فلورا سلطانى تيرانى، انتشارات دانشكده مديريت دانشگاه تهران، ص 100- 99.