اين خبر شكست وقتى به گوش سيد محمد مجاهد[1] رسيد شديدا متألّم گرديد و به عباس ميرزا نفرين نمود كه در نتيجه آن سوز دل سيد محمد، حسرت تكيه زدن به تخت سلطنت را عباس ميرزا به گور برد، و در سال 1249 ه ق جوان‌مرگ گرديد، و سال بعد از مرگش يعنى سنه 1250 فتحعليشاه درگذشت و سلطنت به فرزند عباس ميرزا واگذار گرديد.

[1] علّامه سيد محمّد مجاهد در سنه 1180 ه ق در كربلا ديده به جهان گشوده و در زمان پدر به اصفهان آمده و مدّتى به تدريس علوم فقه پرداخت، و كتاب مفاتيح الاصول را در اصفهان به اتمام رسانيد، به محض آنكه خبر فوت پدر را در اصفهان شنيد بلافاصله به عتبات عاليات مشرّف شده و مدتى در زادگاهش ساكن گرديد سپس به همراه علّامه محقّق نراقى از عراق عازم ايران گرديد.

بنابر نقل روضات الجنّات ص 381 علامه مجاهد پس از جنگ با روسيها در قزوين سكونت يافت و مورد علاقه شديد مردم قرار گرفت به‌حدّى كه مؤلّف كتاب« فوائد الرضويّة في أحوال العلماء المذهب الجعفرية» ص 579 مى‌گويد: روزى سيد محمد مجاهد در حوض مسجد شاه قزوين وضو گرفت و مردم به اندك زمانى آب آن حوض را بعنوان تبرّك و تيمّن به قصد استشفاء بردند. علّامه سيد محمد مجاهد تحصيلات خود را نزد والدش صاحب رياض و اب الزوجه‌اش علامه بحر العلوم فراگرفته و بعد از رحلت پدر، شاگردان والدش همگى به درس او حاضر شده و از وى تلمّذ مى‌نمودند، والده او نيز دختر استاد اكبر، علّامه بهبهانى عالمه و فقيهه بوده و توفيقات سيّد در طول عمر خويش مرهون انفاس قدسى آن پدر و اين مادر بوده است، وى سرانجام در سنه 1242 ه ق جهان فانى را به دنياداران جانى سپرد، و دعوت حق را لبيك گفت، و برحسب وصيّت جنازه‌اش را به كربلا برده و در بازار بين الحرمين در كنار مدرسه بقعه مدفون ساختند. البته رجال ديگرى هم در كنار ايشان مدفونند كه عبارتند از: آيت اللّه سيد محمد حسن قزوينى حائرى صاحب« الإمامة الكبرى و الخلافة العظمى»، سيد محمد على طباطبائى، سيد مرتضى طباطبائى و دو نفر ديگر كه از اجداد آيت اللّه العظمى بروجردى هستند، در مدرسه بقعه مدفونند. كه اخيرا به حسب مسموعات توسّط حزب بعث تخريب گرديده است.