11- ضرورت ياد مرگ

وَ اعْلَمْ أَنَّكَ إِنَّمَا خُلِقْتَ لِلْآخِرَةِ لَا لِلدُّنْيَا وَ لِلْفَنَاءِ لَا لِلْبَقَاءِ، وَ لِلْمَوْتِ لَا لِلْحَيَاةِ، وَ أَنَّكَ فِي قُلْعَةٍ، وَ دَارِ بُلْغَةٍ، وَ طَرِيقٍ إِلَى الْآخِرَةِ وَ أَنَّكَ طَرِيدُ الْمَوْتِ الَّذِي لَا يَنْجُو مِنْهُ هَارِبُهُ، وَ لَا بُدَّ أَنَّهُ مُدْرِكُهُ؛ و بدان که تو براي آخرت آفريده شده‌اي نه براي دنيا، و براي فاني شدن به وجود آمده‌اي نه براي باقي ماندن، و براي مردن به دنيا آمده‌اي نه براي زيستن، و اين که تو در منزلي هستي که (خواه ناخواه و در زماني که خود نمي‌داني کي خواهد بود) از آن خواهي رفت و در سرايي زيست مي‌کني که ناگزير، از آن به سرايي ديگري مي‌رسي (و آنچه براي آخرت خود لازم داري بايد در اين سرايي که اکنون در آن مي‌باشي، آماده سازي) و در محلّي قرار داري که راهي است به سوي آخرت. و اين که تو به منزله شکاري هستي که از مقابل شکارچي که مرگ است، مي‌گريزد، امّا هيچ گريزنده‌اي از دست اين شکارچي رهايي ندارد و ناگزير به او مي‌رسد.

فَكُنْ مِنْهُ عَلَى حَذَرِ أَنْ يُدْرِكَكَ وَ أَنْتَ عَلَى حَالٍ سَيِّئَةٍ قَدْ كُنْتَ تُحَدِّثُ نَفْسَكَ مِنْهَا بِالتَّوْبَةِ فَيَحُولَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ ذَلِكَ فَإِذَا أَنْتَ قَدْ أَهْلَكْتَ نَفْسَكَ؛ پس از مرگ برحذر باشد که تو را در حال انجام گناه و در آن حال که با خود مي‌گفتي از اين کار زشت توبه مي‌کنم، تو را دريابد و در ميان تو و توبه مانع شود که در چنين حالي، ناگهان و به حقيقت خود را هلاک ساخته‌اي.

يَا بُنَيَّ أَكْثِرْ مِنْ ذِكْرِ الْمَوْتِ وَ ذِكْرِ مَا تَهْجُمُ عَلَيْهِ وَ تُفْضِي بَعْدَ الْمَوْتِ إِلَيْهِ، حَتَّى يَأْتِيَكَ وَ قَدْ أَخَذْتَ مِنْهُ حِذْرَكَ وَ شَدَدْتَ لَهُ أَزْرَكَ، وَ لَا يَأْتِيَكَ بَغْتَةً