محقق و عالم، كه اغلب محقّقان نامى و فقهاى برجسته كشور به شمار مى‌روند و كرسى درس سطح عالى حوزه را به عهده دارند، موجب اين گرديده كه ساليان سال حوزه‌هاى علميه، مديون زحمات شبانه روزى و ثمرات باقيه ايشان باشند. اما در اين ميان نكته‌اى كه بسيار در غفلت مانده، حجب و حياى ذاتى آن مرحوم و نيز حساسيت ويژه‌اى است كه نسبت به دورى از شهرت و تبعات ناشى از آن داشته‌اند. او پدرى مهربان و رئوف بود و رحلت ايشان ثلمه‌اى بود غيرقابل جبران، «اذا ماتَ العالِم ثَلُمَ فِي الاسلامُ ثُلَمة لايَسُدّها شَيْ‌ء» چرا كه خسارت جبران ناپذيرى كه با فقدان ايشان حوزه هاى علمى و مراكز آموزشى را فرا خواهد گرفت، به مرور و روز به روز بيشتر از گذشته رخ نمايانده و احساس خواهد شد. به يقين آيندگان به مرور زمان شأن و منزلت او را درك مى‌كنند، زمانى كه او ديگر در ميان ما نيست. «

وسلامٌ عَلَيْهِ يَومَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوُت وَيَوْمَ يُبْعَثُ حَيّاً

» سلام و درود خداوند بر او باد كه جز در راه رضاى حق گام برنداشته و به غير از رضاى او به چيز ديگرى نينديشيد. مرحوم ميرزا قدس سره مصداق عينى و بارز قول امام صادق عليه السلام بودند كه فرمود: «

مَنْ كانَ مِنَ الْفُقَهاء صائِناً لِنَفْسِه حافظاً لِدِينه مُخالِفاً لِهَواهُ مُطِيعاً لِامْرِ مَوْلاه فَلِلْعَوام انْ يُقلّدُوه‌

». مرحوم ميرزا قدس سره در تمام لحظات، يا مشغول مطالعه، درس ويا تأليف بودند و تا آخرين لحظه عمر، مانند يك طلبه جوان كار مى‌كردند و همّ و غمّشان نشر علوم آل محمد صلى الله عليه و آله و تربيت طلّاب بود؛ ايشان با تمام وجود