منزلت منبر و خطابه بر مظلوميت سيد الشهداء عليه السلام‌

اى كاش من خطيب و منبرى سيدالشهداء، امام حسين عليه السلام، بودم‌

جلسه‌ى درس فقه فقيه مقدس، ميرزا جواد تبريزى قدس سره در مسجد اعظم، از امتياز خاصى برخوردار بود؛ درس پربار و مجتهد پرورى كه محل اجتماع عده‌ى بسيارى از فضلاى محترم حوزه بود و به اعتراف اكثر آنها، درس مرحوم ميرزا قدس سره، مجتهدپرور بود. امروزه شاگردان آن معظم له افتخار حوزه هستند و هنگامى كه ايشان بر كرسى درس قرار مى‌گرفت، با مطرح نمودن فروع مختلف و استدلال‌هاى محكم و دقيق، شاگردان را به سوى آموختن و فقيه شدن هدايت مى‌كرد و وجود شاگردان آن مرحوم قدس سره دليل محكمى بر اين ادعا است.

روزى يكى از شاگردان اشكالى را از استاد سؤال كردند. مرحوم ميرزا قدس سره جواب دادند. شاگرد اشكال را بار ديگر تكرار كرد، مرحوم ميرزا قدس سره دوباره جواب دادند، براى بار سوم (با توجه به ضيق وقت)، مرحوم ميرزا قدس سره فرمودند: «جواب باشد بعد از درس، اشكال مگير و ديگر گوش بده!» شاگرد اصرار مى‌كند، و مرحوم ميرزا قدس سره مى‌فرمايد: «بعداز درس. بس است، صحبت نكن!» ناگهان شاگرد مى‌گويد: «درس محل اشكال است، جلسه‌ى روضه خوانى نمى‌باشد!» مرحوم ميرزا قدس سره سخت ناراحت مى‌شود و در حالى كه بغض گلوى ايشان را مى‌گيرد اشك در چشم مباركشان حلقه زده و مى‌فرمايد: «اين حرف را نزن؛ مقام و منزلت منبر، و خطابه بر مظلوميت‌