گذاشتند و فرمودند: اين تبرّك از مجلس توسّل به اهل بيت عليهم السلام است. خداوند به تمام كسانى كه در راه خدمت به خاندان اهل بيت عليهم السلام گام بر مى‌دارند توفيق دهد. آن‌گاه با حسرت خاصى به من نگاه كردند، از چشمان مرحوم ميرزا قدس سره مى‌شد فهميد كه مى‌خواهد بگويد: خوشا به حالت كه خادم امام حسين عليه السلام هستى، اين خدمت در مجالس عزاى حسينى به هر صورتى كه باشد ممدوح و مأجور است؛ حتى يك بيت شعر گفتن در رثاى ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام برابر است با آمرزش و دخول در بهشت چنانچه امام صادق عليه السلام فرمود: «وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ عليه السلام شِعْراً فَأَبْكَى وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ عليه السلام شِعْراً فَبَكَى فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ أَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ شِعْراً فَتَبَاكَى فَلَهُ الْجَنَّة».

آن گاه اشك در چشمان ايشان حلقه زد و فرمودند: «يا حسين! يا حسين!» شيخ بندانى مى‌گويد: من واقعاً شيفته‌ى اخلاص و اعتقادات مرجع راحل بودم كه چگونه با عمل، درس ولاء را به ما ياد مى‌داد و ما را راهنمايى مى‌كرد كه چگونه حسينى باشيم. سال‌هاى متمادى از درس تا منزل از محضر ايشان استفاده مى‌كردم. رحلت ايشان ضايعه‌اى جبران‌ناپذير است كه بايد سال‌ها بگذرد تا شايد مانند اين شخصيت عظيم پيدا شود و شايد هم هيچ‌گاه مانند چنين شخصيتى نبينيم.