(مسأله 2835) در كفاره «مرتّبه» اگر از روزه گرفتن- گرچه به خاطر مشقت باشد- عاجز شود اطعام واجب مى‌شود كه دو صورت دارد:

1- براى هر مسكين يك مُد طعام كه سه چهارم كيلو است، بدهد و در كفاره قسم احتياط واجب آن است كه از نان، يا گندم يا آرد باشد، امّا در غير كفاره قسم، مطلق طعام مانند: خرما، برنج، پنير، ماش، ذرت و مانند اينها كفايت مى‌كند.

2- طعام را غذاى آماده درست كند وبراى تعداد مورد نظر بدهد، به طورى كه آنها سير شوند و فرق نمى‌كند كه در يك‌جا جمع باشند يا نه. احتياط واجب آن است كه طعام را از نوع متوسط غذاهايى كه خود و خانواده‌اش مى‌خورند، تهيه كند، خصوصاً در كفاره قسم. امّا در كفاره ظهار بنابر احتياط واجب بايد دو مُد- يك و نيم كيلو- به هر مسكين بدهد.

(مسأله 2836) اطعام به افراد غير بالغ جايز است چه با سير كردن شان باشد، يا به آنها تمليك نموده سپس اطعام را به ولى شان تسليم نمايد. بنابر اقوا اذن ولى معتبر نيست، امّا احتياط آن است كه دو تاى آنها را يك نفر حساب كند.

(مسأله 2837) تبعيض در اطعام جايز است، به اين صورت كه به بعضى غذا دهد و به بعضى ديگرغذاى غير آماده دهد. ولى اطعام هر نفر بيش از يك بار كفايت نمى‌كند، هرچند از پيدا كردن تمام عددمعذور باشد.

(مسأله 2838) در پوشاك واجب است كه براى هر فقيرى يك لباس بدهد و در صورت توانايى مستحب است دو لباس بدهد.

(مسأله 2839) اگر كفاره متعدد باشد، با اختلاف نوع كفاره لازم است كه نوع آن راتعيين كند.

(مسأله 2840) كفاره دهنده بايد بالغ و عاقل باشد، و اعتبار قصد قربت نيز خالى ازقوّت نيست.

(مسأله 2841) در دادن كفاره قيمت نقدى كفايت نمى‌كند.

(مسأله 2842) اشخاصى كه كفاره دريافت مى‌كنند بايد دو شرط را داراباشند:

1- فقير باشند.

2- از كسانى نباشند كه نفقه آنها بر كفاره دهنده واجب است، مانند: والدين، فرزندان ومانند